Het valt me enigszins zwaar om naar In Dutch te luisteren. Is het dan een slecht album? Nee hoor. Is het vervelend om naar te luisteren? Volstrekt niet. Er zijn wel een aantal puntjes waarvan ik dacht dat ik me er juist bij Vanderbuyst geen zorgen over hoefde te maken. Willem Verbuyst en zijn mannen zijn beesten op het podium en weten er te allen tijde een feestje van te maken. Juist die pit mis ik op In Dutch. De plaat klinkt geregeld erg ingetogen, terwijl ik er ook in mijn huiskamer op los wil gaan.
Behalve dat kan het songmateriaal me ook niet zo overtuigen als op het debuut. Natuurlijk zijn de invloeden van bands als UFO, Thin Lizzy en vele andere helden uit de jaren zeventig weer volop aanwezig. Het gitaarspel van Willem Verbuyst mag er wederom absoluut zijn, maar helaas heeft het er niet voor gezorgd dat songs als Black And Blue, Into The Fire of String Of Beads echt spetteren. Ik denk dat je de oorzaken in verschillende hoeken moet zoeken. De songwriting is wat in gebreke gebleven en Jochem is niet bepaald de beste zanger die het genre te bieden heeft. Al hoeft dat laatste echt geen probleem te zijn, getuige de keren dat ik de band live zag. Hier zag ik graag (en dat zeg ik niet snel) gezien dat de muziek van een meer spetterend geluid voorzien was.
Misschien komt dit album iets te snel. Het zou zonde zijn wanneer Vanderbuyst een klassieke agenda van tours en albums aan gaat houden. Het betreffen vaak niet de beste platen die op zon manier gemaakt zijn. Het zou de band onwaardig zijn, want ik weet van Vanderbuyst beter kan dan dat.
Tracklist:
1. Black And Blue
2. Into The Fire
3. Anarchistic Storm
4. String Of Beads
5. Leaving The Living
6. Reap The Fields
7. KGB
8. Where's That Devil
.jpeg){kind=small}
