Hoewel veel postrock- en postmetalbands mij enorm weten te charmeren (met name de adembenemende muziek van bands als Explosions In The Sky en Mono), heeft de Schotse postrockformatie Mogwai mij op de een of andere manier nooit weten te trekken. Hoewel deze band steevast als een van de beste bands in het genre betiteld wordt, heeft Mogwai mij nooit tot een luisterbeurt weten te verleiden. Waar het precies aan ligt, weet ik niet, maar ik kan in ieder geval blij zijn dat mijn ogen � of beter gezegd: oren � geopend zijn met het eerder dit jaar verschenen Hardcore Will Never Die, But You Will.

Want laten we direct duidelijk zijn: ook al kan ik op dit moment nog geen vergelijking maken met het overige werk van Mogwai, wat de band op dit album laat horen, is zeer indrukwekkend. Het knappe is dat Mogwai er grotendeels in slaagt om buiten de gebaande paden te blijven � een hele opgave binnen het uitgemolken instrumentale postrockgenre. Bovendien gaat de band vaak verrassend afwisselend te werk. Zo is het contrast tussen de betoverende, serene opener White Noise en het hierop volgende, postpunkachtige en zelfs licht �spacy� klinkende Mexican Grand Prix groot. Toch zijn beide nummers pareltjes.

Tot de andere hoogtepunten van het album behoren nummers als Death Rays (dat uit een prachtige, lieflijke pianomelodie is opgebouwd en subtiele noise-effectjes bevat) en het meer postpunkachtige, lekker opzwepende San Pedro. Het lange en stevige How To Be A Werewolf is een wat traditioneler postrocknummer, met veel ruimte voor ruw en gruizig gitaarwerk en fraaie melodielijnen. Tot dusverre levert Mogwai dus al een sterk album af, maar het beste wordt tot het eind bewaard.

Op de tweede CD van dit album gooit de band het over een heel andere boeg. Het enige, ruim 23 minuten durende nummer Music For The Forgotten Future (The Singing Mountain) kan namelijk als puur ambientnummer gezien worden. Het is een adembenemend nummer geworden, dat vanaf de eerste tot de laatste seconde weet te ontroeren en waarbij gruizig achtergrondgekraak hand in hand gaat met betoverende, tragische cellomelodielijnen. Een werkelijk prachtig, fragiel meesterwerkje dat mij keer op keer kippenvel weet te bezorgen!

Hoewel ik alleen maar af kan gaan op de kwaliteit van dit album, is de positie van Mogwai in de internationale postrockscene volledig gerechtvaardigd. Het wordt voor mij dan ook de hoogste tijd om ook de oudere albums een kans te geven, maar tot dan kan ik keer op keer genieten van deze plaat.

Tracklist:
1. White Noise
2. Mexican Grand Prix
3. Rano Pano
4. Death Rays
5. San Pedro
6. Letters To The Metro
7. George Square Thatcher Death Party
8. How To Be A Werewolf
9. Too Raging To Cheers
10. You're Lionel Richie
11. Music For A Forgotten Future (The Singing Mountain)