Het zijn spannende tijden voor de Megadeth fans en niet alleen omdat de band met Th1rt3en een bijzonder domme albumtitel heeft gekozen. Nee, we spreken hier allereerst over het eerste album sinds The World Needs A Hero waar oudgediende bassist Dave Ellefson weer op meespeelt en tevens de opvolger van Endgame, een album dat in mijn ogen een van de beste platen was die de band ooit heeft uitgebracht. Tot slot blijft ook de vraag of de hervonden interesse in het spelen van metal nog steeds aanwezig is.

Th1rt3en is een ander album dan Endgame in het opzicht dat de thrash invloeden dit keer een stuk minder aanwezig zijn. In plaats hiervan is de band gegaan voor een combinatie van verschillende soorten songs en stijlen. Dit betekent echter niet dat het album soft is gaan klinken of een terugkeer naar Risk is geworden, want de band klinkt tegelijkertijd uitzonderlijk fris en stevig. Zo heeft opener Sudden Death sterke riffs en vliegen de solo's je om de oren, terwijl Never Dead een lekker thrashend nummer is zoals we het graag van Megadeth horen. We The People had qua sound en thematiek perfect op United Abominations kunnen staan, terwijl Fast Lane weer een lekker speelse rock 'n' roll sound heeft. Ballads zijn er niet te vinden, maar in de vorm van het autobiografische 13 komt er wel een iets melodieuzere song voorbij waarin Dave zijn hart weer eens ouderwets uitstort.

Van tevoren was er al wat kritiek van de fans te horen dat er vier nummers op het album staan die reeds eerder zijn uitgebracht. Naast het voor Guitar Hero: Warriors Of Rock geschreven Sudden Death, hebben we ook Black Swan (bonustrack op United Abominations), Millenium Of The Blind (herbewerkte bonustrack van Youthanasia) en New World Order (van de Duke Nukem soundtrack). Misschien een ietwat simpele manier om een album te vullen, maar voor de mensen die geen interesse hebben om duurdere speciale edities of computerspellen aan te schaffen, is het toch fijn om de nummers nu op normale wijze op cd te hebben. Sterker nog, met uitzondering van het naar mijn mening ietwat saaie Black Swan klinken al deze nummers gewoon alsof ze van begin af aan op dit album hoorden te staan.

Wat ietwat jammer is, is het feit dat Dave Ellefson nergens echt de kans krijgt om zo uit te blinken als hij deed op nummers als Take No Prisoners en Peace Sells. Hij staat goed in de mix en heeft leuke partijen, maar een echt memorabele lick of solo krijgen we niet te horen. Gitarist Chris Broderick blijft wel een perfecte gitarist en vonkt bij iedere solo die hij uitvoert. Drummer Shawn Drover voelt zich ook duidelijk thuis op de drumkit en heeft een spetterende drumsound die de nummers fantastisch ondersteunen. De heer Mustaine zelf zingt net zoals op Endgame vrij laag, wat er in ieder geval voor zorgt dat hij in tegenstelling tot vroeger wel steevast zuiver klinkt, dit echter zonder ook maar een moment zijn eigen bijtende stijl te verloochenen.

In eerste instantie lijkt Th1rt3en een lichte tegenvaller omdat het album nergens zo fel en hard als Endgame is. Na meerdere luisterbeurten beginnen de nummers echter goed door te dringen en valt het toch op dat Mustaine nergens echt heeft gekozen voor makkelijke uitvluchten. De cd biedt veel variatie en klinkt, ondanks het feit dat de term thrash metal hier niet echt van toepassing is, alsnog erg stevig en is nog steeds op en top metal. Door enkele mindere nummer is het zeker geen Endgame, maar beter dan United Abominations vind ik hem absoluut wel. Dit album is het beste te vergelijken met het gevarieerde The System Has Failed, maar heeft dan net iets meer ballen door de stevigere productie. Een groeiplaat, maar dan heb je uiteindelijk weer een erg fijn product in je handen!

Tracklist:
1. Sudden Death
2. Public Enemy No. 1
3. Whose Life (Is It Anyways?)
4. We The People
5. Guns, Drugs & Money
6. Never Dead
7. New World Order
8. Fast Lane
9. Black Swan
10. Wrecker
11. Millennium Of The Blind
12. Deadly Nightshade
13. 13