Wat direct opvalt, is dat de plaat uit n lang nummer van 57 minuten bestaat. Zoals de heren zelf bescheiden zeggen: We hopen en geloven dat je aandacht gedurende het hele album wordt vastgehouden aangezien dit de beste manier is om ervan te genieten: door het van begin tot einde te luisteren, in n keer. Afijn, dat doen we dan maar en Juha en Erno hebben niets te veel gezegd! Wat een afwisseling en wat een bijzondere muziek. Zo sfeervol en zo melancholisch, maar tegelijkertijd schuwen ze de hardheid niet en voor je het weet ben je een uur verder.
Waar sommige stukken wel heel erg doen denken aan andere bands, zoals Anathema na 36-37 minuten en het einde dat typisch Pink Floyd is, zijn andere stukken juist eigenzinniger. Het jazzy gedeelte bijvoorbeeld dat moeiteloos versmelt met het geheel en progressieve elementen die er na zon 21 minuten in knallen. Wellicht ook niet het meest origineel, maar wel een geslaagde combinatie. Waar mijn hart sneller van gaat kloppen, zijn de passages waarop het gaspedaal wordt ingetrapt (zoals bij de 40e minuut). Heerlijk! Bij rustigere momenten hoor ik een vleugje The Wounded. Hoewel Juha een prima stem heeft, haalt hij het niet bij zangers van bovenstaande bands. Slecht is het zeker niet, maar het is geen ramp dat de cleane vocals tot een minimum zijn beperkt. De muziek spreekt voor zichzelf.
Nu ben ik misschien wel extra gevoelig voor dit genre, maar Thence heeft in mijn ogen een knappe prestatie geleverd met These Stones Cry From The Earth. 57 minuten lang de aandacht van een luisteraar vasthouden is niet gemakkelijk. Je muzikale creativiteit in een nummer van enkele minuten kwijt kunnen is een lastige klus en ik ben benieuwd of Thence op een volgend album deze uitdaging aan zal gaan. Tot die tijd kan ik nog even genieten van dit debuut en ik kan liefhebbers van eerdergenoemde bands aanraden om hetzelfde te doen.
Tracklist:
1. These Stones Cry From The Earth
