Zonder enige twijfel zal Lulu het meest besproken album van het jaar zijn. Het project van Lou Reed en Metallica heeft sinds de eerste tekenen in 2009 al flink veel media-aandacht mogen ontvangen. In eerste instantie zou het gaan om het opnieuw opnemen van enkele klassiekers van Lou Reed, maar later kwam deze oude rocker met een geheel nieuw idee. Zo werd Lulu geboren. Teksten van Lou Reed gebaseerd op twee toneelstukken uit het einde van de negentiende eeuw van de hand van Frank Wedekind, Der Erdgeist en Die Bchse der Pandora, vormen de basis voor het droevige relaas van Lulu, en de samenwerking tussen twee giganten in de muziekindustrie.
Eigenlijk zou elke kopie van dit album een grote waarschuwingssticker moeten bevatten, om te voorkomen dat er heel wat teleurgestelde fans rond zullen gaan lopen die een keihard Metallica-album verwachten. Let op, dit is geen Metallica-album! Luister voor het kopen! Dit is namelijk geen Metallica-album, maar een Lou Reed-plaat met Metallica als begeleidingsband, en moet dus op andere gronden beoordeeld worden dan een doorsnee metalplaat.
Lou Reed heeft al sinds hij bekend werd met The Velvet Underground gexperimenteerd, en dat is hij sindsdien altijd blijven doen. Soms was hij daarin succesvol en leverde hij meesterwerken af als het populaire Transformer en het prachtige Berlin. Andermaal heeft het geleid tot het door vriend en vijand verguisde Metal Machine Music. Het is altijd weer afwachten waar hij nu weer mee op de proppen komt, en mensen die bij Lulu een lekkere metalplaat verwachten, zullen van een koude kermis thuiskomen.
Reed experimenteert er ook hier weer lekker op los, soms succesvol, soms minder. Het doet me nog het meeste denken aan producties uit de New Yorkse downtown-scene van jazz-muzikanten die eveneens vurig de grenzen van het muzikale aftasten. Lulu valt wellicht het beste te omschrijven als een vorm van pozie begeleidt door een metalband. Opener Brandenburg Gate lijkt te worden ingeluid als een flinke jamsessie. Direct vallen de repetitieve en meditatieve elementen op die kenmerkend zullen zijn voor de rest van Lulu. Als een bezetene reciteert Reed de teksten, soms ritmisch en passend bij de muziek. Helaas zweven ze echter vaak ergens verloren in de ruimte vooral aan het begint van dit album. Het mistroostige klinkt goed door in het geheel, zeker met de vaak logge begeleiding van Metallica waardoor het deprimerende karakter nog eens aan wordt gedikt.
Hier en daar klinkt er een verloren schreeuw van James Hetfield door die een zin van Lou Reed herhaalt, maar nergens komt hij echt naar voren. Een van de gemiste kansen op deze plaat. Wanneer je een samenwerking aangaat met een van de meest bekende metalbands ter wereld, zou je verwachten dat dit ook doorklinkt in het uiteindelijke resultaat. Dat doet het absoluut niet. Zoals gezegd lijkt Hetfield op de achtergrond wat te schreeuwen, stukken zachter dan Reed. Jammer, want zijn rauwe strot vormt een mooi contrast met het hypnotiserende gewauwel van Reed. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor de muziek zelf. Metallica blijft constant op de achtergrond. Soms horen we wilde thrashy riffs, zoals bijvoorbeeld in Mistress Dread, maar nergens wordt dit echt naar voren gehaald. Met regelmaat wordt er een flinke rockpartij ingezet, maar zelden komt deze tot volle wasdom.
Wanneer alles toch op zijn plaats valt, hoor je ook direct wat de gedachte was achter deze samenwerking, want op die momenten, staat deze plaat als een huis. Iced Honey klinkt geweldig en kan niet lang genoeg duren, en uit het mystieke Cheat On Me en het snoeiharde Frustration blijkt waarom de muzikanten in interviews zo enthousiast zijn over hun nieuwste creatie. Lulu lijkt te groeien met betere songs naarmate het album vordert. Afgesloten wordt er met Junior Dad, een compositie die erg doet denken aan Fred Friths Pacifica, maar ook aan Reeds Berlin, en vormt een oase van licht aan het einde van een zeer duistere tunnel. Alleen lijkt Metallica er in Little Dog en Junior Dad helemaal niet meer aan te pas te komen.
Het gevoel bij Lulu is zeer dubbel. Het project zou een andere naam moeten dragen dan Lou Reed & Metallica, om duidelijker aan te geven dat dit een geheel andere richting is dan wat fans van de band kunnen verwachten. Daarnaast gaat de samenwerking wat mij betreft niet ver genoeg. Er had meer in gezeten, en dan met name in de uiteindelijke meerwaarde van de band, want eigenlijk blijft het op dit moment vooral bij Lou Reed met een willekeurige metalgroep, en dat is jammer. Of Metallica hier fans blij mee gaat maken, is de grote vraag. Liefhebbers van Lou Reed kunnen hier wellicht wat meer mee. Over kunst moet gesproken worden, en dat is iets wat de muzikanten met dit album zeker bereikt hebben.
Tracklist:
1. Brandenburg Gate
2. The View
3. Pumping Blood
4. Mistress Dread
5. Iced Honey
6. Cheat On Me
7. Frustration
8. Little Dog
9. Dragon
10. Junior Dad
