Origineel is het wel, nuttig is het niet. Deze plaat kreeg ik opgestuurd in een diepvrieszakje met het opschrift 125/150. Gelimiteerde oplage? Een houdbaarheidsdatum is het in ieder geval niet. Laten we maar overgaan naar de houdbaarheid van de muziek zelf.
Terwijl ik de cd-speler zijn werk laat doen, vertelt het bijgeleverde A4'tje me dat zowel Coilguns als Kunz uit bandleden van The Ocean bestaat. Fans van deze band zullen ongetwijfeld gelijk genteresseerd zijn, maar dat is in dat opzicht ijdele hoop. Behalve hier en daar wat herkenbare songstructuren en riffjes, klinkt Coilguns totaal anders.
Coilguns opereert namelijk vanuit een totaal ander paradigma. En dit valt het best te omschrijven als technische punk/hardcore. Dat klinkt misschien als een tegenspraak, maar is het in dit geval niet. Met regelmaat stromen namelijk referenties aan The Dillinger Escape Plan uit de speakers. Helaas moet wel gezegd worden dat het niveau van die Amerikanen nergens wordt gehaald door deze Zwitsers en in dat opzicht is dit dan ook niet meer dan een leuk tussendoortje. Leuk genoeg om eens uit te proberen hoor, dat dan weer wel.
Na drie tracks is Coilguns uitgeramd en wordt het stokje doorgegeven aan Kunz. Dat is muzikaal ook duidelijk te horen want Kunz tapt uit een totaal ander vaatje. Allereerst wordt er maar eens flink op de rem getrapt. Verder krijgt de vrij cleane basgitaar hier ruimschoots de mogelijkheid om de aandacht naar zich toe te trekken. En dat is het meest interessante aan dit deel van de schijf. Het 'sludget' een lekker eind in de rondte. Kunz heeft net de pech dat dit hoekje nogal bezet is momenteel en het is hard werken om boven het maaiveld uit te komen. Daar lijkt het helaas enigszins de mist in te gaan tot ineens die bassriff van track zes Apnea binnenrolt. Zoals de titel al suggereert word je ramrecht uit je nachtrust gerukt. De enorm lekkere, trage groove delft echter het onderspit als de vaart er onverwachts ingaat.
Ook Kunz is een aardig probeersel, maar weet geen echte indruk te maken. Het is te divers en net iets te experimenteel. Potentie heeft deze richting van de ritmesectie van The Ocean wel degelijk. De nieuwsgierigheid naar nieuw materiaal is hiermee zeker gewekt, maar er moest maar eens wat geschaafd en gesleuteld worden daar in dat oefenhok in Zwitserland. En een tip aan het adres van Robin Staps (het brein achter The Ocean en tevens eigenaar van het label, maar niet terug te horen op deze plaat), slinger niet zomaar alles van vriendjes de wereld in.
Coilguns:
1. Mastoid
2. Phersu
3. Kachinas
Kunz:
4. Flow
5. Apnea
6. Flush
7. What Makes Me Sleep (feat. Mike Pilat)
