Om maar meteen duidelijkheid te scheppen. Het is geen grap geweest, maar een bloedserieus statement. Heritage doet in vrijwel niets denken aan het vertrouwde geluid van klassieke platen als Blackwater Park en Still Life. De sound is zelfs mijlenver verwijderd van Watershed, waarop toch ook al een toename van progressieve invloeden te horen was. Ik durf zelfs wel te stellen dat Opeth een fout heeft gemaakt door deze weg te kiezen. Het kan best dat de band hierna gewoon weer op de death metaltoer gaat, maar zoals het nu lijkt, gebeurt dat niet. Met deze stap heeft de groep in ieder geval het eigen geluid compleet te grabbel gegooid.
Niet dat dit per definitie slecht is, maar Opeth was nou eenmaal een band waarbij je je kon verheugen op een nieuwe plaat. Alle schijfjes bleven ook na tig luisterbeurten interessant en nieuwe details prijsgeven. Voor Heritage geldt dat niet. Het is een ietwat vlakke en erg zweverige verzameling rocknummers met talloze verwijzingen naar oude bands als Camel, Uriah Heep, Deep Purple, Pink Floyd en nog een aantal. Als liefhebber van met name Camel vind ik het leuk om zo'n eerbetoon te horen, maar meer dan een aardig eerbetoon is het niet. Opeth voegt namelijk niets toe aan dat wat reeds bestaat. Druilerige songs als het minimalistische Marrow Of The Earth of de saaie opener worden afgewisseld met iets harder werk als The Devil's Orchard dat na twee luisterbeurten flink op de zenuwen gaat werken door het zinnetje 'God is dead' dat tot in den treure herhaald wordt.
Ja, Opeth kiest er openlijk voor om trendvolger te worden. Alsof we al niet met genoeg bands opgescheept zitten die de jaren zeventig vereren. Allemaal heel leuk en aardig, maar waar bands als The Devil's Blood en Bigelf nog wel eens met wat aardige eigen ideen op de proppen komen, daar blijft Opeth keurig in de voetsporen van de oude grootheden. Natuurlijk is de uitvoering goed en de productie is bewust gruizig gehouden, maar het album weet me ook na vele luisterbeurten niet te grijpen. Slecht is het nergens en het is vooral de goede zang die het album nog enigszins overeind houdt, maar voor de rest kabbelt de boel voort zonder echt indruk te maken of het moet het aardige I Feel The Dark zijn.
Een afknapper dus van deze doorgaans fantastische band. Niet omdat ze geen metal meer spelen of puur putten uit het verleden, maar omdat ze de verwachtingen niet waar maken. De songs zijn gewoon niet spannend genoeg en passen op de n of andere manier totaal niet bij de band, ondanks de invloeden die altijd al in de muziek hebben gezeten. Het excuus dat de band 'iets nieuws' probeert te doen, gaat wat mij betreft niet op, want geen enkele noot is nieuw of origineel. Dat het te rustig is, maakt in feite ook niet uit. Damnation was ook een vrij kalme cd, maar wel met de eigen flair van Opeth. Zoals een collega van mij al treffend stelde: wanneer er een andere bandnaam op de hoes had gestaan, dan had er geen haan naar gekraaid. Dat uitgerekend deze innovatieve muzikanten tot zo'n kopieerapparaat zijn gedegradeerd doet alleen maar pijn, veel pijn.
Tracklist:
1. Heritage
2. The Devil's Orchard
3. I Feel The Dark
4. Slither
5. Nepenthe
6. Hxprocess
7. Famine
8. The Lines In My Hand
9. Folklore
10. Marrow Of The Earth
