Ik mag Isolation Songs graag draaien. Het was in veel opzichten een perfecte combinatie van sfeervolle death metal, doom metal, postrock en wat core elementjes. De wijze waarop Ghost Brigade met melodie speelt, is bovendien uniek. Hoewel de muzikanten zichzelf hoorbaar uitdagen, gaat dat nergens ten koste van de luisterbaarheid. Twee jaar later ligt de opvolger in de winkels en voor die cd geldt eigenlijk bijna hetzelfde.

Schitterende en sfeervolle metal met veel ruimte voor vertragingen, melodie�n en harde stukken waarin de veelzijdigheid van zanger Manne Ikonen meermaals opvalt. Until Fear No Longer Defines Us biedt een bekend recept, maar er zijn wel weer voldoende nieuwe ingredi�nten toegevoegd die het allemaal net wat lekkerder te laten smaken. Zo is de sound enigszins uitgekleed, zodat de aandacht in bepaalde passages ook werkelijk helemaal uitgaat naar functionaliteit. Een nummer als Cult Of Decay begint bijvoorbeeld heel klein met een fraai gitaartokkeltje, waar uiteindelijk zang en drums extra lagen vormen. Dit minimalisme is tekenend voor de sfeervollere passages op de plaat.

Het blijft nooit lang rustig, maar ook de grotere rol voor heldere vocalen wijst op een sterke ontwikkeling als het op songschrijven aankomt. De Finnen zoeken het niet zozeer in gefreak of gestapelde partijen, maar weten met de inzet van losse instrumenten ook een prachtige sfeer neer te zetten. Niet dat er niet meer stevig gerockt wordt. Bijna alle songs kennen heftige partijen waarin de drums stevig aanzwellen en waarin Ikonen brullend van leer trekt. Breakwater is in dat opzicht een ideaal voorbeeld van de dynamiek van deze muziek. Altijd subtiel, nooit krakkemikkig of chaotisch, maar een logische aaneenschakeling van hard en zacht, met veel gevoel gespeeld. Op die manier weet men ook een lomper werkstuk als Torn (let op de strijkers) voldoende variatie mee te geven.

Ghost Brigade blijft zich per plaat verbeteren en dat betaalt zich momenteel uit in aardig wat succes. Hoewel de klanken nog steeds weinig vrolijkheid bevatten, klinkt er duidelijk spelplezier door. Waar (hardere) groepen als Meshuggah, Textures en Tesseract hun muziek vaak bijna wiskundig benaderen, daar is Ghost Brigade nog steeds een echte gevoelsband. Nergens te ingewikkeld of volgepropt en ideaal om lekker bij achterover te leunen. Een heerlijke schijf met bergen diepgang.

Tracklist:
1. In The Woods
2. Clawmaster
3. Chamber
4. Traces Of Liberty
5. Divine Act Of Lunacy
6. Grain
7. Breakwater
8. Cult Of Decay
9. Torn
10. Soulcarvers