Thaumogenesis slaagt er gelukkig in om aan de hooggespannen verwachtingen te voldoen en die zelfs te overtreffen. Daar waar de band vaker bekritiseerd is om haar te ongestructureerde improvisaties met name op sommige albums waarmee met andere bands werd samengewerkt is Thaumogenesis een vakkundig gecomponeerd nummer dat met liefde en zorgvuldigheid wordt opgebouwd. Zoals gebruikelijk begint de band met ingetogen flarden ambient die de luisteraar als het ware verleiden en in het nummer proberen te trekken. Deze opbouw is voor Nadja-begrippen redelijk kort, want al na zon vijf minuten ontvouwt het nummer zich al tot een voor de band zo typerende, loodzware, apocalyptische doom-soundscape.
Na een minuut of twintig volgt een minimalistisch, ingetogen stuk, dat een kwartier lang voortkabbelt, maar steeds verder aanzwelt en de luisteraar volledig meesleept in een zee van hemelse ambient, waar schitterend, psychedelisch gitaarwerk doorheen fladdert. Tegen de veertig minutengrens ontstaat het hoogtepunt van het album. Nooit eerder speelde Nadja zo met de balans tussen hard en ingetogen: een loodzware riff wordt op prachtige wijze afgewisseld met akoestisch gitaarwerk en serene ambient.
Hoewel het een vaak gebruikt clich is, valt Thaumogenesis daadwerkelijk als een muzikale reis te omschrijven. Het is een album dat zo ver van de alledaagse, makkelijk te consumeren metal anno 2011 staat dat het resultaat uitdrukken in een cijfer ontzettend moeilijk is. Thaumogenesis is namelijk zeker geen album dat op ieder moment van de dag en onder elke omstandigheid beluisterd kan worden. Het is juist een album dat een flinke investering van de luisteraar vraagt. Degenen die bereid zijn om die investering te doen en het album onder de juiste omstandigheden (er rustig voor gaan zitten of liggen, met een goede hoofdtelefoon en geen afleiding binnen bereik), zullen niet teleurgesteld worden. Voor hen is het onderstaande cijfer een prima indicatie van de klasse van dit album.
Tracklist:
1. Thaumogenesis
.jpeg){kind=small}
