In hun biografie noemt Mastiphal zichzelf naast onder andere Behemoth en Graveland n van de eerste Poolse black metalbands. Of je nu wel of niet een van de pioniers bent, is voor de kwaliteit van de muziek echter geheel onbelangrijk. Als je Parvzya luistert, wordt al snel duidelijk waarom Mastiphal niet zo bekend is als genoemde landgenoten en dit waarschijnlijk ook nooit zal worden.
Na een intro waarin zowat alle black metal-introclichs zoals klokgelui, ketengerinkel en gegrom zijn verwerkt, gaat de boel los. Nou ja, losMastiphal brengt ons nu niet bepaald erg extreme muziek. De black metal is van de voorspelbare soort: een stukje in redelijk tempo voortrazen en dan wat melodieus gitaarwerk. Dat hoeft niet heel vervelend te zijn. Wat de muziek van Mastiphal echter nogal oninteressant maakt, is de gladde productie. Ik ben niet zo iemand die vindt dat elk black metalalbum een flinke bak ruis moet zijn, maar de productie van Parvzya is dusdanig dat associaties met plastic vanzelf boven komen drijven. Dit grote gebrek aan sfeer, in combinatie met niet al te spannende songstructuren, maakt van Parvzya een album dat wat mij betreft niemand hoeft te gaan luisteren. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de saaie screams van de zanger.
Kortom, aan Mastiphal kun je maar beter niet je tijd besteden. Tenzij je black metal het liefst op tamme en slaapverwekkende wijze uitgevoerd hoort worden
Tracklist:
1. Intro
2. The Wall Of Phantom
3. Under The Sign Of The Morning Star
4. May He Rot In Hell
5. Sovereigns Return
6. Man Strikes God Falls
7. Nihil Esse
8. Parvzya
9. Chosen Obituaries
10. Triumph Of Destruction
