Het is voor jonge bandjes tegenwoordig moeilijk om door te breken. Als er dan al een groot label staat te popelen om je werk uit te brengen, kun je als band natuurlijk alleen maar blij daarmee zijn. Het overkwam de jonge melodieuze death/folk metalband Blackguard, waarbij Nuclear Blast in 2009 het debuutalbum Profugus Mortis uitbracht. Het gevolg was dat de band van het ene op het andere moment midden in de �spotlights� stond. Het leverde veel (jonge) fans op, maar ook veel rancune van de wat oudere metalfan die Blackguard maar een gehyped commercieel bandje vond.

Toch worden de redenen van Nuclear Blast om Blackguard onder haar wereldwijde vleugels te nemen snel duidelijk bij het horen van Firefight, het tweede album van de band. Niet alleen klinkt de band gelikt en heel erg modern, maar de heren (en dame) maken ook een zeer gretige en energieke indruk. Bovendien is het spelniveau bijzonder hoog: met name de gitaristen strooien met verrukkelijke riffs en vurige solo�s. Niet voor niets wordt Blackguard door het label omschreven als een mengeling van Children Of Bodom, Dragonforce en Amon Amarth.

Het is een omschrijving die wel degelijk hout snijdt, want na het korte intro schiet Blackguard als een waanzinnige uit de startblokken met het opzwepende titelnummer. De catchy refreinen, het spetterende gitaarwerk en het overdadige toetsenwerk roepen herinneringen aan Dragonforce op, terwijl de strot van Paul Zinay wel wat weg heeft van Alexi Laiho. Het tempo blijft gedurende het hele album hoog. De sound op Firefight is bombastisch en vol, terwijl de gitaristen en toetsenist haast over elkaar heen buitelen in pogingen om elkaar af te troeven met smeu�ge solo�s. Luister maar eens naar het geweldige Farewell, een nummer met onweerstaanbaar melodieus gitaarwerk en een spetterende solo die makkelijk op Children Of Bodom�s Hatebreeder had kunnen staan.

Ook nummers als het bombastische Cruel Hands (dat leunt op zwaar aangezette orkestrale elementen) en Sarissas vallen het best te omschrijven als ADHD-nummers, die fris en enthousiast klinken. Slechts met het redelijk onbeduidende intermezzo Iblis neemt Blackguard even een adempauze, maar met het hierop volgende The Fear Of All Flesh vliegen de spetterende riffs weer in het rond. Kortom: Firefight is waarschijnlijk niet het meest originele album van de laatste jaren, maar de energie, souplesse en het instrumentale vuurwerk compenseren dat ruimschoots. Blackguard: werkt beter dan Red Bull!

Tracklist:
1. Tephra
2. Firefight
3. Farewell
4. Wastelands
5. Cruel Hands
6. Iblis
7. The Fear Of All Flesh
8. A Blinding Light
9. The Path
10. Sarissas