Een naam als Deathrow doet in die richting nou niet bepaald een belletje rinkelen. De Duitsers zijn immers het meest bekend geworden met hun eerste twee langspelers (Satan's Gift / Riders Of Doom en Raging Steel). Op die platen was het nog strijdlustige speed metal dat de klok sloeg, niet eens zo ver verwijderd van Kreator, Sodom en Destruction. Degelijk uitgevoerd, erg lekker en heftig, maar toch ietwat eenvormig. De band dacht er destijds kennelijk ook zo over, want Deception Ignored is een totaal andere plaat. Bizar, technisch en complex zijn de sleutelwoorden die in het oor springen. Lang niet door iedereen begrepen en zelfs door de band zelf afgedaan als een ietwat pretentieuze poging iets nieuws te doen.
Ja, het is wennen en ja, het is lastige muziek. Deception Ignored is wat je noemt een werkplaat. Ga er n keer voor zitten en je wordt totaal lamgeslagen met beestachtige riffs, onorthodoxe zanglijnen en galmende leads die zodanig zijn gearrangeerd dat er voor de liefhebbers van ruwe thrash geen touw aan vast te knopen valt. Toch is het een schijf die intrigeert. Wat Deathrow namelijk wel heel slim doet, is werken met een grote hoeveelheid bulderriffs die toch iets toegankelijks over zich hebben. Het aantal riffs is niet te tellen (een willekeurige andere band zou hier jarenlang albums van kunnen schrijven), maar een groot deel van de gitaarpartijen is zo indrukwekkend, dat de plaat vrijwel direct betovert en uitnodigt tot herbeluistering. Wanneer je die tijd eenmaal investeert, ontpopt zich een waar meesterwerk van technisch hoogstaande thrash met composities die bijna als klassieke werken in elkaar zijn gezet.
Neem opener Events In Concealment. Ik kan me levendig de perplexe houding van menig recensent in 1988 voorstellen. Het lijkt een wervelwind die hortend en stotend op gang komt, waarin dissonanten, riffs en melodien om de eer strijden. Toegegeven, Milo is een matigere zanger dan dat hij bassist is, dus daar moeten we het ook niet echt van hebben. Draai je het nummer echter nog een keer en nog een keer, dan vallen de puzzelstukjes toch op de plek. Dan rest er slechts verbijstering over hoe weergaloos en dynamisch muziek kan klinken. Niet enkel de ongelofelijke riffs verwijzen menig concurrent richting prullenbak, maar ook de fenomenale structuur overdondert.
Ik heb wel eens horen zeggen dat Deathrow het toch echt te gek maakte met progressieve songs als Narcotic of het instrumentale Triocton, maar in mijn optiek doet het er niet zozeer toe of het hier liedjes met kop en staart betreft of niet. Hoewel er na enige tijd zeker tekenen van structuur naar boven borrelen, is het toch vooral de kunst van muziek die hier wordt nagejaagd. Experimenteel en bijzonder, met klanken die mede dankzij de alles verpletterende riffs stiekem nog blijven hangen ook. In het reeds genoemde Narcotic trekt de band alle registers open. Een duister intro gevolgd door een stemmig en ritmisch georinteerd tussenstukje, overgaand in een kakofonie van verwoesting en muzikale gekte. Na talloze luisterbeurten vraag ik me wel eens af of de bandleden zelf wisten wat ze aan het doen waren, maar gek genoeg werkt het. Het spel is uitstekend en de productie van veteraan Harris Johns doet de rest.
Deception Ignored is als het werk van groepen als Mekong Delta, (de latere) Living Death of Despair. Je houdt ervan of je kunt de drukke composities niet uitstaan. Een tussenweg bestaat volgens mij niet. Het is muziek die zijn tijd ver vooruit was (en wellicht nog steeds is). Feit blijft dat het dood- en doodzonde is dat deze plaat tot op de dag van vandaag nog geen fatsoenlijke re-release op cd heeft gehad. Al die retrobandjes zijn dan misschien wel aardig in het naspelen van de welbekende grootheden, maar dat er nog steeds dit soort art-thrashplaten zijn die nauwelijks zijn opgepikt door het publiek is tragisch. Vind het verschrikkelijk of koester dit enigmatische werkstuk dat wellicht het Duitse hoogtepunt van het techno-thrashgenre vormt.
Tracklist:
1. Events In Concealment
2. The Deathwish
3. Triocton
4. N.L.Y.H.
5. Watching The World
6. Narcotic
7. Machinery
8. Bureaucrazy
