In a world where almost all the bands sing in English, Manigance has taken a place apart, preferring to preserve its identity rather than blend into the crowd Voor de lezers: Manigance is Frans, dus het hele verhaal van we behouden graag onze eigen identiteit maakt de band niet veel origineler dan andere bands, het is gewoon dezelfde arrogantie die hen ervan weerhoudt om in Parijs een keertje in het Engels te reageren als je een bepaald woord echt niet in het Frans weet (maar o zo hard probeert).
Goed, genoeg flauw grappen over de Fransen, want Manigance laat een sterk staaltje power metal horen waardoor het geen moment een gemis is dat de teksten voor een leek onverstaanbaar zijn. De band omschrijft zichzelf als een combinatie van Hammerfall, Edguy, Sonata Arctica en Rhapsody, maar het klinkt toch net iets minder lichtvoetig dan deze genoemde acts. Goed, Didier Delsaux lijkt in een bepaald opzicht wel op Tobias Sammet, maar klinkt in zijn middenbereik vele malen krachtiger en heeft nooit van die kitscherige uithalen of keelklanken, waardoor hij eigenlijk een stuk prettiger aan te horen is. Alsof Bruce Dickinson een verjongingskuur heeft ondergaan en spontaan besloten heeft iets lager te zingen.
Namen als Sonata Arctica en Rhapsody doen deze band echter geen recht, want hoe goed ik ook naar deze bands kan luisteren, Manigance heeft toch een stuk meer ballen. Natuurlijk zitten er neoklassieke solos in, maar de composities zelf zijn vaak gevarieerder dan het standaard rechttoe rechtaan beukwerk. Een nummer als Rcidiviste komt misschien over als standaard power metal, maar een pareltje als Chant de bataille biedt met zijn verschillende tempowisselingen en strak gitaarwerk veel meer dan een gewone kloon zou bieden. Denk bij vlagen aan een iets versimpelde vorm van Dream Theater met power metal invloeden en je komt goed in de buurt.
Het gitaarwerk is om te smullen. Geen nodeloos shredwerk, maar goed opgebouwde solos die het ene moment vrolijk en speels la Gamma Ray zijn, maar het andere momenten een lekkere scheut blues hebben. Door de uitstekende productie is het daarnaast allemaal erg fijn om naar te luisteren en klinkt de muziek zwaar en soft (lees: melodieus) tegelijk. Enige minpunt is dat een album als dit met 65 minuten en 15 nummers gewoon net iets te lang is. Met een paar tracks minder en een lange epic was ik persoonlijk meer content geweest, maar dit is een klein puntje van kritiek. Rcidive is een erg lekker power metal album dat iedere liefhebber die niks tegen een andere taal heeft plezier zal doen.
Tracklist:
1. Aura (Intro)
2. Larme De LUnivers
3. Dernier Allie
4. Mercenaire
5. LOmbre DHier
6. Chant De Bataille
7. Secret De LAme
8. Rcidiviste
9. Illusion
10. Sentiers De La Peur
11. Vertiges (Instru)
12. En Seigneur
13. Dserteur
14. Dlivrance
15. Sans Dtour
