Na veertien jaar vond Hammerfall het dus wel eens welletjes en sloeg een andere muzikale richting in. Niet dat de veranderingen zo drastisch zijn, maar het verschil is duidelijk. De voorvechters van klassieke heavy metal hebben het moderne licht gezien. Het jammerlijke is vooral dat het melodieuze aspect sterk verwaarloosd is en dat doet een trouwe fan als ik best pijn. Klonk Hammerfall in het verleden nog lekker avontuurlijk met fantasythemas, nu is het vooral klinisch door bijvoorbeeld ineens over zombies te zingen.
Joacim Cans is in ieder geval een stuk veelzijdiger geworden in het gebruik van zijn stem. Helaas doet het niet voorkomen dat de meeste songs vrij nietszeggend of zelfs vervelend zijn. Ik geloof niet dat ik Hammerfall zo ongenspireerd heb gehoord als op One More Time. Wat een saaie track, waarin tot vervelens toe het reffrein wordt herhaald. Aan het eind wordt het wel iets beter met nummers als Dia De Los Muertos en Lets Get It On. De enige memorabele song van Infected is I Refuse. Deze bevat bijzonder fraaie zanglijnen en nog heerlijk ouderwetse gitaarpartijen.
Als je dan denkt dat de tweede helft nog goed is, wordt die gedachte bruut verstoord door afsluiter Redemption. Sowieso heb ik weinig met keyboardnummertjes, maar na een kleine minuut wordt er wel zon walgelijk dancedeuntje doorheen gegooid dat ik het niet meer kan afluisteren. Volgende keer zie ik graag Hector terugkeren, maar belangrijker, ook de echt memorabele songs. Infected is geen slecht album, maar vergeleken met het oude werk een behoorlijke stap terug.
Tracklist:
1. Patient Zero
2. Bang Your Head
3. One More Time
4. The Outlaw
5. Send Me A Sign
6. Dia De Los Muertos
7. I Refuse
8. 666 - The Enemy Within
9. Immortalized
10. Let's Get It On
11. Redemption
