Voor het debuutalbum van de band, het in 2003 verschenen Draco Sit Mihi Dux, betekent dat alweer de tweede heruitgave na de oorspronkelijke release via het roemruchte Selbstmord Services. De eerste twee versies van het album zijn klaarblijkelijk volledig uitverkocht iets dat overigens niet zo gek is gezien de huidige populariteit van orthodoxe black metal. Met name bands als Watain en Funeral Mist (en in mindere mate Glorior Belli) hebben dit subgenre binnen de black metal de afgelopen jaren immers aardig op de kaart gezet.
Draco Sit Mihi Dux is een album dat de tand des tijds gemakkelijk heeft doorstaan. De pure satansverering van de band heeft nog weinig aan kracht ingeboet, zeker niet op de momenten waarin Ondskapt alle registers open trekt. Het ruim tien minuten durende, hysterische II is bijvoorbeeld enorm intens, niet in de minste plaats vanwege de geniale zang, die het midden houdt tussen Glorior Belli-achtig gepredik en aan Attila Csihar herinnerende, kermende zang. In grote lijnen houdt Ondskapt het tempo echter relatief laag, hoewel dat niet betekent dat er niets te beleven valt.
De band probeert vooral een naargeestige sfeer op te roepen en slaagt daar behoorlijk goed in. Niet alleen de extreme zang draagt daar aan bij, maar ook het statige tempo en de creepy intermezzos die in veel nummers zijn ingebouwd. Ook de wat modderig aandoende productie, met galmende drums en de wat weggemoffelde gitaarpartijen, werkt goed om die naargeestige sfeer vast te houden. Het album krijgt hierdoor namelijk een nogal verstikkend, claustrofobisch geluid.
Qua composities is het niveau, zeker voor een debuutalbum, erg hoog. De zes titelloze nummers lopen vrijwel naadloos in elkaar over en bevatten stuk voor stuk intrigerende ideen. Draco Sit Mihi Dux is dan ook een album dat absoluut een heruitgave verdient. De plaat heeft na acht jaar namelijk nog niets aan kracht ingeboet. Verplichte kost voor fans van bovengenoemde bands.
Tracklist:
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI
