Jack Frost is absoluut een gitarist met het hart op de juiste plek. Dat staat buiten kijf. Hij zet zich al jaren in voor de verspreiding van het metalen woord, soms succesvol, vaker niet. De spaarzame hoogtepunten in zijn oeuvre bracht hij echter wel de wereld in met Seven Witches. Passage To The Other Side en Year Of The Witch waren bijzonder aardige platen met een flinke dosis stevige power metal. Aan de zangers heeft het ook nooit gelegen. Sterker nog, het waren vaak de zangers die de songs naar een hoger niveau wisten te tillen. Bobby Lucas, Wade Black, James Rivera, Alan Tecchio, allemaal klinkende namen die hun taken verdienstelijk vervulden.

Na twee schijven met Alan Tecchio (het aardige Amped en het matige Deadly Sins) is zowaar bandhopper Rivera weer terug achter het gilstokje. Helaas is hij ditmaal de enige overtuigende factor. Ondanks een paar aardige riffs en solo's blijkt met Call Upon The Wicked maar weer wat een matige songwriter Frost eigenlijk is. Onophoudelijk snoept hij uit de pot van Judas Priest en legio andere metalbands. De plaat staat bomvol met uiterst simpele nummers waarin slechts heel spaarzaam de kwaliteiten hoorbaar zijn die je van muzikanten met deze staat van dienst mag verwachten. Een nummer als Lilith begint hoopgevend met gaaf gitaarwerk, maar ontpopt zich door rommelige timing en ongelukkige breaks als een zeer matig nummer. Harlot Of Troy bevat nog enige vaart en een paar aardige momenten, maar doet door de clich�matige opzet en overbekende riffs ook niet veel.

Daar komt bij dat de productie opnieuw ronduit zwak is. Ging Deadly Sins al gebukt onder een kale en amateuristische sound, Call Upon The Wicked klinkt als een berg blubber. De drums verzuipen in de doffe mix en slechts de zang en solo's komen enigszins fatsoenlijk door. Ondanks de flinke tussenpoos tussen de vorige plaat en deze nieuweling is aan alles te horen dat het een haastklus betreft. Rivera zingt aardig, maar zonder al te veel gevoel. Logisch, want met Helstar maakt de duizendpoot momenteel power metal die veel spetterender, harder en boeiender is dan deze oubollige en stoffige verzameling liedjes.

Stop de cd overigens direct wanneer de studiotracks zijn afgelopen, want de rommelige en slecht opgenomen live versies van enkele 'klassieke' nummers klinken als een vaatdoek. Niemand twijfelt aan de goedbedoelde intenties van Jack Frost, maar misschien moet de man toch eens kritisch naar zijn songwriting skills kijken. Tot die tijd verwacht ik helemaal niets meer van Seven Witches. De woordgrap in de titel van het vierde nummer Ragnarock zegt wat dat betreft genoeg over het pijnlijke gebrek aan creativiteit.

Tracklist:
1. Fields Of Fire
2. Lilith
3. Call Upon The Wicked
4. Ragnarock
5. End Of Days
6. Mind Games
7. Harlot Of Troy
8. Eyes Of Fame
9. White Room
10. Metal Tyrant*
11. Metal Asylum*
12. Jacob*

*live bonus tracks