Fervente lezers van dit webzine zullen inmiddels wel op de hoogte zijn van mijn grote bewondering voor het Britse extreme metalensemble Anaal Nathrakh. Metaforen schoten tekort om de ongenadige intensiteit en pure sonische vernietigingsgolven die de band produceerde te beschrijven. De combinatie tussen black metal en grindcore is werkelijk allesverzengend, maar Anaal Nathrakh slaagde er op de afgelopen albums tevens in om die intensiteit te kanaliseren in subliem geschreven nummers. Met Passion levert deze grensverleggende band zijn zesde album af. Het is tevens de tweede plaat die via Candlelight Records verschijnt, na het briljante In The Constellation Of The Black Widow. De band is duidelijk een heel eind gekomen sinds het obscure debuut The Codex Necro.

Met Volenti Non Fit Iniuria wordt inmiddels vertrouwd afgetrapt. Het nummer is een goed georkestreerde kakofonie van militant beukende drums, moordende riffs, grunts, ijzingwekkende screams en krachtige, Halford-achtige cleane refreinen. Het hierop volgende Drug-Fucking Abomination tapt echter uit een ander vaatje en is met ruim zeven minuten wellicht het langste nummer uit de geschiedenis van Anaal Nathrakh. Het is tevens behoorlijk traag qua opbouw, aangezien het geweld pas na drie minuten echt losbarst. Het laat dan ook een kant van Anaal Nathrakh horen die ik nog niet kende, maar waarvan ik ook niet weet of ik er meer van wil horen. Opbouw? We hebben hier potverdorie niet met een progressieve rockband te maken! Er moet gebeukt worden!

Met het hierop volgende Post Traumatic Stress Euphoria lijkt de band zich echter direct te willen verontschuldigen. Anderhalve minuut heeft Anaal Nathrakh hier maar nodig, om alles en iedereen te verpulveren en de oorschelpen van de luisteraar tot moes te reduceren. Vanaf dat moment is er geen houden meer aan, zeker niet als Rainer Landfermann (bekend van Bethlehem) een deuntje komt meezingen in Tod Huetet Uebel. Zijn huiveringwekkende vocalen � denk aan een mengeling van Attila Cshihar en Niklas Kvarforth in hun meest extreme momenten � voegen waarlijk een extra dimensie aan de muziek toe. Het resultaat is een enorm intens en ziek nummer dat wellicht het meest extreme is dat Anaal Nathrakh tot nu toe heeft geproduceerd. Ook de gastvocalen van Alan Dubin (Khanate) op Ashes Screaming Silence maken indruk.

Voor de rest valt er weinig over Passion te vertellen dat niet al in eerdere recensies op Metalfan aan bod is gekomen. Anaal Nathrakh behoort nog steeds tot de meest extreme en meest grensverleggende bands die momenteel rondlopen. Hoewel dit album iets onderdoet voor zijn voorganger (misschien een kwestie van gewenning), is het nog altijd een must voor iedereen die zijn portie metal het liefst genadeloos hard heeft.

Tracklist:
1. Volenti Non Fit Iniuria
2. Drug-Fucking Abomination
3. Post Traumatic Stress Euphoria
4. Le Diabolique Est L'ami Du Simplement Mal
5. Locus Of Damnation
6. Tod Huetet Uebel
7. Paragon Pariah
8. Who Thinks Of The Executioner?
9. Ashes Screaming Silence
10. Portrait Of The Artist