Het bijzonder sfeervol opgebouwde intro Cineris belooft in ieder geval veel moois. Het nummer ontvouwt zich langzaam vanuit een romantische pianomelodie tot een gruizig amalgaam van black metal en Agalloch-achtige klanken. Daar waar Il tait Une Fort toch eigenlijk vooral pure, hoewel zeer melodieuze, suicidal black metal bevatte, begeeft Miserere Luminis zich wat meer richting experimentele postrock-wateren. Vooral een nummer als Ciel Tragique, met zijn voor dat genre typische drumritmes en fijn voortkabbelende getokkel, is daar een sprekend voorbeeld van. Ook het instrumentale IV, met zijn langgerekte riffs, laat de grenzen van black metal achter zich. Bij vlagen doet het krachtige instrumentale geluidspalet dat de band hier neerzet zelfs aan een band als Isis denken.
Deze combinatie pakt dus in muzikaal opzicht behoorlijk verrassend uit en laat horen dat de muzikanten van beide bands er niet vies van zijn om hun geluid te verruimen. Dat pakt ook voor een groot deel prima uit, hoewel Miserere Luminis daardoor uiteindelijk wel iets minder meeslepend en melancholisch klinkt dan het solowerk van Gris. Ook de wat vollere productie is, paradoxaal genoeg, een klein stapje terug ten opzichte van de messcherp door de luisteraar heen snijdende sound van Il tait Une Fort, maar al met al zijn dat slechts kleine kanttekeningen.
Wat na meerdere luisterbeurten vooral overeind blijft, is de kwaliteit van de nummers. Het album vergt enige tijd en aandacht van de luisteraar, maar groeit dan ook uit tot een hoogstaande plaat. De invloeden zijn weliswaar divers, waardoor Miserere Luminis vooral een plaat is voor de avontuurlijker ingestelde blackmetalfans, maar ook voor pure black metal liefhebbers valt er genoeg te ontdekken op dit album. Een geslaagde samenwerking dus, hoewel ik inmiddels wel vooral benieuwd ben naar de opvolger van het geniale Il tait Une Fort
Tracklist:
1. Cineris
2. Le Mal Des Sicles
3. Ciel Tragique
4. IV
5. Birth Of New Ages
6. The Mist
7. Senectus
8. Miserere Luminis
9. Exulcerare
