De stijl die Anxionna voor ogen had is een mix van agressie, gevoel, melodie en harmonie dat in een futuristisch elektronisch jasje gegoten is. Dat klinkt veelbelovend, maar in de praktijk is het gewoon industrial in het straatje van Fear Factory, Artifact en (inderdaad) Sybreed. Eigenlijk dus niks nieuws onder de zon. De muziek is zeker niet revolutionair maar is wel van een hoogstaand niveau. Deels komt dat door de getalenteerde muzikanten die Anxionna om zich heen verzameld heeft, deels komt het door de moddervette productie van de legendarische Tue Madsen.
Toch kan het album over de gehele lengte amper boeien. Op geen enkel moment weet een nummer je echt bij de strot te pakken. Dit heeft onder andere te maken met de vocalen van Marko Romero. Zoals vaak bij industrial zingt de zanger zowel met een cleane stem als met geschreeuw. Probleem is dat Romeros cleane stem van een bedenkelijk niveau is en volledig in contrast staat met de muziek. Het is belangrijk dat de zanger de sfeer van de muziek accentueert, maar dit gaat volledig aan hem voorbij. Ook zijn de elektrische riedeltjes in de muziek vaak misplaatst en beginnen al snel op je zenuwen te werken. En dat lijkt mij absoluut niet de bedoeling.
The Monochromatic Era is helaas geen album geworden dat lang in het geheugen gegrift zal staan. Muzikaal zit alles wel prima in elkaar en het is zeker niet slecht. Maar het mist net het beetje extra dat een album cht goed maakt. Het is vooral degelijkheid dat de boventoon voert. En met degelijkheid krijg je weliswaar een voldoende, maar je zal er nooit hoge ogen mee gooien.
Tracklist:
1. Propagate
2. Subversive Mind
3. Retribution Engine
4. Customized Genotype
5. Falling
6. Digital Structure
7. EC-10
8. Ruins
9. Spirals
10. System Failure.
