Het meest opmerkelijke is dat frontman Jukka Pelkonen die op Stuck Here On Snakes Way toch nog vrij matig klonk op The Redshift een stuk overtuigender uit de verf komt. Of het door de vakkundige eindmix van Dan Swan komt, weet ik niet, maar zijn grunts klinken stukken dieper en voller dan voorheen. Ook de sporadisch opduikende, melancholische cleane zang (zoals in het treurige Greeneyes) klinkt absoluut niet slecht. Dat betekent tegelijkertijd dat het grootste manco bij Omnium Gatherum is verholpen, want muzikaal gezien was het altijd al smullen bij deze heren.
Ook The Redshift staat namelijk weer boordevol ijzersterk, melodieus gitaarwerk, smakelijke solos en subtiel ingezet toetsenwerk. Denk aan een combinatie van (vooral) Insomnium, Swallow The Sun en Amorphis, oftewel: melodieus, druilerig en sfeervol. De band zet zichzelf met name definitief op de kaart met onweerstaanbare nummers als A Shadowkey (briljante melodielijnen), het meeslepende The Return, het opzwepende en knallende The Redshifter en het progressieve, wederom uit niet te versmaden melodielijnen bestaande Distant Light Highway.
Ook op alle andere gebieden is The Redshift een album geworden dat af is. Olli Lappalainen heeft het album van een schitterende, sfeervolle hoes voorzien die uitstekend aansluit bij de muziek, en zoals aangegeven heeft Dan Swan het geheel van een krachtig geluid voorzien, dat tegelijkertijd vol, zwaar en transparant is. Kortom: liefhebbers van bovengenoemde bands zullen zeker genoeg van hun gading vinden op The Redshift. Als de band deze lijn weet door te trekken op het onlangs verschenen New World Shadows, dan staat de heren nog een mooie toekomst te wachten.
Tracklist:
1. Nail
2. A Shadowkey
3. Chameleon Skin
4. No Breaking Point
5. The Return
6. Shapes And Shades
7. The Redshifter
8. Greeneyes
9. The Second Flame
10. Song For December
11. Distant Light Highway
