Er zijn van die albums die je niet kunt luisteren, maar slechts kunt ondergaan. Albums die de volledige aandacht van de luisteraar opslokken, die niet zomaar even �tussendoor� gedraaid kunnen worden, maar opperste concentratie vereisen. De meeste albums van Deathspell Omega vallen in die categorie. Hoewel begonnen als een degelijke, maar niet bijzonder opvallende blackmetalband heeft Deathspell Omega de afgelopen jaren een transformatie ondergaan naar een geluid dat z� intens, rijk en uitdagend is dat de band met recht tot een van de meest vooruitstrevende en relevante blackmetalbands van het laatste decennium gerekend mag worden.

Het was vooral het in 2004 verschenen Si Monumentum Requires, Circumspice dat als een mijlpaal gezien kan worden vanwege haar muzikale en intellectuele herinterpretatie van het blackmetalgenre. De in 2007 uitgebrachte opvolger Fas - Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum bracht de band verder van de reguliere paden, richting een nog complexer, drukkend en verwrongen geluid. Met Paracletus komt een eind aan dit drieluik. Het is een album waar enorm naar is uitgekeken en het haast onmogelijk lijkt om de torenhoge verwachtingen in te lossen.

Toch is ook Paracletus een album dat de luisteraar vanaf de eerste luisterbeurt overdondert en grijpt. De black metal van Deathspell Omega klinkt beklemmend, drukkend en onontkoombaar, en wordt vol verwrongen dedicatie en overtuiging gebracht. Met overstuurde, complexe, tegendraadse riffs, onmogelijke tempo�s en wisselingen, alsmede bizarre uitspattingen daagt de band de luisteraar uit. Wat een nummer als Wings of Predation in vier minuten aan idee�n laat horen, presteren veel andere bands in dit genre nog niet eens op een volledig album.

Meer dan voorheen biedt de band echter ook enkele broodnodige aanknopingspunten. Een voorbeeld daarvan is het ingetogen, maar voortdurend dreigende Dearth, dat vervolgens echter overgaat in het werkelijk allesverzengende Phosphene, een nummer dat qua complexiteit haast op een soort blackmetalversie van The Dillinger Escape Plan lijkt. Het is echter vooral frontman Mikko Aspa, die met zijn genadeloze donderpreken indruk maakt. Zijn strot is buitengewoon krachtig en klinkt vol toewijding, waardoor hij het Evangelie in al haar glorieuze perversie weet te verkondigen.

Paracletus duurt slechts 42 minuten, maar na die 42 minuten ben je als luisteraar wel volledig murw geslagen door de enorme intensiteit van het materiaal. Na een tiental luisterbeurten begint het album zijn diepte prijs te geven, maar ik durf te wedden dat ik over jaren nog altijd nieuwe elementen ontdek. Hoewel ik door dit album niet meer zo overweldigd word als met Si Monumentum Requires, Circumspice (alles went), is Paracletus een buitengewoon krachtig en indrukwekkend album geworden waarmee Deathspell Omega haar naam een van de nieuwe vaandeldragers van het genre eer aandoet.

Tracklist:
1. Epiklesis I
2. Wings Of Predation
3. Abscission
4. Dearth
5. Phosphene
6. Epiklesis II
7. Malconfort
8. Have You Beheld The Fevers?
9. Devouring Famine
10. Apokatastasis Pant�n