Hoewel pagan metal tegenwoordig erg �hot� is, kan men de Nederlandse pagan/blackmetalformatie Mordaehoth moeilijk van een commerci�le inslag betichten. Niet alleen draait deze formatie al sinds 1997 mee in de underground, maar de sound en insteek van de band zijn ook vele malen grimmiger en obscuurder dan veel genregenoten laten horen. In feite heeft Mordaehoth in zijn jarenlange bestaan slechts ��n album afgeleverd � het in 2003 verschenen debuutalbum Bloedwraak (Verdoem Al �T Christelijk Leven). Met Eens Weer Prevaleert Het Heidens Hart (niet te verwarren met de gelijknamige demo uit 1998) levert de band postuum zijn tweede en laatste album af.

Helaas verzandt het geheel in goede bedoelingen. Opener Balder (ook te vinden op de gelijknamige en verdienstelijke demotape) klinkt nog sterk. Het is een redelijk overtuigend nummer met krachtige riffs, dat met een lekker melodieuze solo eindigt. Ook het chaotische, maar gedreven Helheim (met een gierende gitaarsolo) en Beschermd Bij Den Hamerslag klinken aardig � ondanks de behoorlijk matige productie. Daarna gaat het echter geleidelijk bergafwaarts met het album.

Zo is Prayers To A God Who Never Came, een heuse ballad, een zwak en eentonig nummer waarin Sygwyrd behoorlijk door de mand valt met zijn futloze cleane zang. Nog erger wordt het bij het tenenkrommende Father�s Sword, waarbij de zang mij regelmatig een verkeerd soort kippenvel bezorgt. De overige nummers vari�ren van matig tot redelijk, maar zijn niet interessant genoeg om meerdere luisterbeurten te boeien. Hoewel het undergroundkarakter van dit album vast en zeker de nodige puristen zal aanspreken, moet ik dus helaas concluderen dat Eens Weer Prevaleert Het Heidens Hart een middelmatig album is geworden. Niet bepaald een overtuigende zwanenzang derhalve.

Tracklist:
1. Balder
2. Helheim
3. Alvader
4. Beschermd Bij Den Hamerslag
5. Prayers To A God Who Never Came
6. Als 'T Vlammend Zwaard De Laatste Dageraad Inluidt
7. Father's Sword
8. Bloodstorm
9. Lindisfarne