Hoewel de lompe, groovende death/thrash-stijl van One Man Army nog steeds behoorlijk herkenbaar is (denk aan een combinatie van At The Gates, The Haunted en The Crown), wordt al vanaf de eerste luisterbeurt duidelijk dat de band genvesteerd heeft in sterke, krachtige composities. De nummers zijn langer uitgevallen dan voorheen, maar klinken tegelijkertijd gelaagder. Lindstrand zet de nummers meer dan ooit kracht bij met zijn intense, bij vlagen lekker felle en hysterische strot (die het midden houdt tussen grunt en krijs).
Met het groovende Stitch schiet de band uitstekend uit de startblokken. Het is een gedreven nummer dat compositorisch uitstekend in elkaar zit. Die gedrevenheid kenmerkt ook de andere nummers op The Dark Epic. Daar waar de vorige albums van de band nogal eens wat wilden inkakken, weet The Dark Epic over de gehele lengte te overtuigen. Met name een lang, sterk opgebouwd nummer als Sandman Apocalypse maakt indruk vanwege het smeuge gitaarwerk van gitaristen Mattias Bolander en Jonas Blom. Daarnaast verdienen het sinistere, er heerlijk op los groovende Devils Harlot en het uitgebreide, maar geen moment vervelende titelnummer aparte vermelding.
Al met al is The Dark Epic dan ook een prima album geworden. De band klinkt energieker dan ooit, de nummers zitten uitstekend in elkaar en de zware, logge productie geeft het album precies de juiste sfeer mee. Liefhebbers van bovengenoemde bands en death/thrash in het algemeen kunnen met een gerust hart toeslaan.
Tracklist:
1. Stitch
2. The Zombie Syndrome (Of Acid & Man)
3. Inside The Head Of God
4. Sandman Apocalypse
5. The Pleasures Of Slavery
6. Skeletons Of Rose Hall
7. Devil's Harlot
8. Dark Epic
9. How I Love To Kill You
