Dat het resultaat echter op en top als Nadja klinkt, mag geen verrassing heten. Wie er namelijk in slaagt om zelfs Slayers Dead Skin Mask als ambientdoom te laten klinken, heeft er geen enkele moeite mee om het experimentele solowerk van Baker door een Nadja-trechter te halen. Belles Betes wordt dan ook gekenmerkt door een zalige combinatie van een onverwoestbare muur aan gitaren, feedback en lichte, schijnbaar willekeurig fladderende ambient, waardoor de nummers een verrassend coherent geheel vormen.
Toch zijn er wel degelijk verschillen ten opzichte van het oudere werk. Zo klinkt Belles Betes (nog) zwaarder dan gebruikelijk voor Nadja. Dat heeft te maken met de relatief korte duur van de nummers, waardoor er minder ruimte is voor lange, opbouwende ambientpassages. Tegelijkertijd is de sound op dit album veel zalvender dan voorheen, vanwege de prominent aanwezige, fragiele zang van Aidan Baker. Hierdoor krijgen vooral nummers als Beautiful Beast en Machina een soort Jesu-achtig aura. Het zijn ook twee nummers die bij uitstek de shoegaze-roots (My Bloody Valentine) van de band laten horen.
Hoewel Belles Betes wat mij betreft een verrukkelijk album is, dien ik toch een kleine kanttekening te maken, die samenhangt met de songgerichtheid van het album. Door de voor Nadja-begrippen korte songlengtes is er namelijk relatief weinig ruime voor opbouw, waardoor Belles Betes iets minder dynamisch is uitgevallen dan mammoetalbums als Touched en Bliss Torn From Emptiness. Laat ik echter voorop stellen dat Nadja nog altijd een zalig geluid heeft. Zeker gezien het bovengenoemde punt is Belles Betes dan ook een ideaal kennismakingsalbum voor mensen die nog niet zijn bekeerd door de alles verzwelgende muzikale grootsheid van chte soundscapes als Thaumoradiance en het eerder genoemde Bliss Torn From Emptiness.
Tracklist:
1. Sand Like Skin
2. Beautiful Beast
3. Machina
4. Chainsaw
5. Green & Cold
6. Wound Culture
.jpeg){kind=small}
