Voordat fans van de geweldige Noorse progmetal act opveren, wil ik even aangeven dat het hier om de Britse naamgenoot gaat. Verwarrend is wel dat deze Ark zich ook op symfonische wateren bevindt, hoewel er van metal geen sprake is. Nee, het betreft hier een band die al actief was in de jaren tachtig met niemand minder dan IQ- en Arena-bassist John Jowitt als roerganger.

Het grappigste aan deze schijf is dat Ark totaal niet met de tijd mee is gegaan. Sterker nog, ik hoorde de laatste jaren zelden zo'n ouderwetse plaat. Waar een groep als Bigelf geforceerd oubollig klinkt, is het blijkbaar voor Ark heel natuurlijk om zo te klinken. Het zijn namelijk een en al vintage keyboards, orgels en lyrische gitaarsolo's in de beste Engelse traditie. Daarbij moet ik wel zeggen dat de uitvoering merkwaardig genoeg niet altijd even vlekkeloos is. Aan de andere kant geeft dat rauwe enthousiasme de muziek ook wel iets spontaans. Songs als Coats Of Red en New Scientist klinken lekker opzwepend en doen door de gierende toetsen meermaals denken aan stokoud symfowerk van een band als Pallas.

Er is helaas wel een vervelende maar. Ondanks de heerlijke muziek (soms opgesierd met fluit en akoestische gitaar) kan zanger Tony Short de boel echt niet bijbenen. Zijn hoge uithalen zijn zelfs tenenkrommend en zijn ietwat expressieve voordracht doet soms wat denken aan de meest valse momenten van Fish (ex-Marillion) en Peter Nicholls (IQ), zoals zij die kenden in de jaren tachtig. Zij ontwikkelden zich echter tot zangers die zowel expressief als toonvast kunnen zingen. Voor Tony Short geldt dat niet. Zolang hij in de middelste regionen vertoeft, gaat het hem wel aardig af, maar zodra hij de hoogte in gaat, is het billen knijpen geblazen. Een term als bereik is hem volkomen vreemd, lijkt het.

Afgezien van de matige zang is er niet eens zoveel mis met dit schijfje. Zoals wel vaker bij Engelse progbands is de sfeer geweldig en brengen veel melodie�n een nostalgisch gevoel naar boven. Het is alleen zo jammer dat veel van die melodie�n worden vergald door het zangwerk. Vaak luister ik daar wel doorheen, maar met dit Wild Untamed Imaginings is dat erg lastig. Ik hoop dan ook dat de volgende plaat niet langer in het teken staat van het 'originele line-up verhaal', maar dat ze een zanger vinden die met zijn tijd is meegegaan. Vandaar dat deze cd helaas nog geen behouden vaart is.

Tracklist:
1. Boudicca's Chariot
2. Coats Of Red
3. Flagday
4. New Scientist
5. Hagley
6. Gaia
7. Eighth Deadly Sin
8. Change Pt2
9. So You Finally Made It
10. Kaleidoscope
11. Nowhere's Ark