Een aantal jaren na het vermeende laatste album Blue Miasma verscheen eind 2010 � redelijk onverwacht � dan toch een nieuw album van het Amerikaanse Krieg, dat samen met Judas Iscariot als ��n van de grondleggers van de �USBM�-scene gezien kan worden. In vergelijking met die band � en zeker in vergelijking met veel innovatieve black metalbands die momenteel in de Verenigde Staten rondlopen � heeft Krieg mij echter nooit echt weten te grijpen. Met uitzondering van het sterke The Black House en de enorm intense Patrick Bateman-EP ontpopten de meeste Krieg-albums zich als nogal eentonig.

Op The Isolationist heeft oudgediende Imperial echter versterking gekregen � en niet van de minsten. Zo neemt Jeff Whitehead (Leviathan) de basgitaar voor zijn rekening en wordt het album door niemand minder dan Sanford Parker geproduceerd. Aangezien Imperial met beide heren samenwerkte op het geweldige nieuwe Twilight-album Monument To Time End, belooft deze samenwerking veel goeds. Het album begint ook briljant met een subliem samenspel van samples dat doet vermoeden dat de band behoorlijk is be�nvloed door de avantgarde black metal van Twilight, Leviathan en Nachtmystium.

Helaas blijkt mijn euforie van korte duur, want al snel blijkt dat Krieg toch weer vooral de agressieve en vrij primitief overkomende vorm van black metal hanteert die op de meeste albums is terug te horen. Het voornaamste probleem dat ik met dit album heb, is dat alle nummers zoveel op elkaar lijken. Gedurende de eerste helft van het album blijft het gaspedaal voortdurend ingedrukt. Bovendien zit er weinig afwisseling in de riffs en worden de opgefokte grunts van Imperial al snel eentonig. De productie te bedompt en ietwat verstikkend, waardoor de instrumenten weinig ruimte krijgen om te �ademen� en The Isolationist een nogal vermoeiende luisterervaring wordt. Het album klinkt dan weliswaar ontzettend agressief en haatvol, maar weet absoluut niet het volledige uur te boeien. Die ongebreidelde agressiviteit werkte bijvoorbeeld veel beter op een korte E.P. als Patrick Bateman.

Gedurende de tweede helft van het album neemt Krieg wat meer gas terug. Zo laat een nummer als Depakote wat nieuwe invloeden horen. Het lekker zweverige middenstuk vormt een welkome afwisseling op het voortdurende geraas van de rest van het album. Ook All Paths To God, dat met zijn dissonante riffs nog een klein beetje aan Leviathan doet denken, behoort tot de betere nummers op dit album. Andere nummers � zoals Blue Of Noon en �And The Stars Fell On zijn eigenlijk gewoon niet boeiend genoeg om te overtuigen. Al met al bevat The Isolationist dus een aantal aardige momenten, maar is het album vooral te eentonig om de aandacht vast te houden.

Tracklist:
1. No Future
2. Photographs From An Asylum
3. All Paths To God
4. Ambergeist
5. Depakote
6. Religion III
7. Blue Of Noon
8. Decaying Inhalations
9. ...And The Stars Fell On
10. Remission
11. Dead Windows