De conclusie is eigenlijk al getrokken, maar er valt zoveel meer over deze plaat te vertellen. Alvast ter verduidelijking: mijn exemplaar betreft niet de re-release uit 2004. Als mijn geheugen me niet in de steek laat, was de remix van deze plaat niet zo slecht als bijvoorbeeld die van Rust In Peace. De oude versie laat tot op de dag van vandaag een verpletterende indruk na. Bij het zien van de albumhoes en het horen van de songs, waan ik me terug in de tijd dat ik verknocht raakte aan thrash metal.
Wake Up Dead is meer dan een sterke opener. Het is een van de beste songs die Dave Mustaine ooit neergepend heeft. Het bevat fantastische riffs en daarbij een zeer sterk begin en een spectaculair slotstuk. De energie en felheid zet zich door in The Conjuring. Dave Mustaine mag dan absoluut geen sterke zanger zijn, maar zijn stem matcht probleemloos met de muziek. Dave heeft meerdere fantastische gitaristen naast zich gehad en deze samenwerking met Chris Poland is pure magie, met spetterend gitaarwerk als gevolg natuurlijk. Samen met de songwriting is dit het element dat van Peace Sells But Whos Buying? een klassieker maakt. Ook het geluid is fantastisch; strak en tegelijkertijd organisch.
Door naar Peace Sells, dat onder de fans een van de meest geliefde songs is. Misschien is dit wel de eenvoudigste compositie van de plaat, maar hij is verdomd aanstekelijk en erg eenvoudig mee te zingen. Dave laat zich hier voor het eerst maatschappijkritisch uit en het is meteen een voltreffer. De lijn zet zich door naar Devils Island en Good Mourning/Black Friday . Alleen Bad Omen en de cover (van blueslegende Willie Dixon) I Aint Superstitious zijn niet zo goed. Let wel op dat het op zichzelf prima songs zijn, maar helaas niet van dezelfde klasse als wat hieraan vooraf ging.
Gelukkig is daar dan My Last Words. Een fantastische song die net als de opener een gave eerste helft en een prachtig slot heeft. Dave snauwt er nog even heerlijk op los en de solo is om te smullen. De energie spat ervan af, maar na een dik half uur is het feestje al weer afgelopen. Peace Sells But Whos Buying is ten slotte niet voor niets een mijlpaal in het thrash metalgenre. Wat zou de wereld toch mooi zijn als de retro thrashgarde eens van dat moderne geluid af zouden stappen en een plaat als deze als richtlijn zou hanteren.
Tracklist:
1. Wake Up Dead
2. The Conjuring
3. Peace Sells
4. Devil's Island
5. Good Mourning/Black Friday
6. Bad Omen
7. I Ain't Superstitious (Willie Dixon cover)
8. My Last Words
