Wie denkt dat Seventh Void een logische voortzetting is op Type O Negative heeft het mis. Seventh Void bestaat namelijk al een aantal jaren en ook Heaven Is Gone is geen nieuw album. Deze verscheen bijna twee jaar geleden voor het eerst. Nu opnieuw, maar dan met een veel mooier artwork. Seventh Void heeft verder weinig van doen met de voormalige broodwinning van de heren Hickey en Kelly. Hier geen invloeden uit de gothic, maar wel riffs die heerlijk bekend voorkomen.
Seventh Void zetelt in de stonerscene, en dan vooral in de wat schreeuwerige variant. Kenny Hickey presenteert zich als een capabel zanger, al zal niet iedereen zijn stem waarderen. De invloeden uit doom metal en grunge zijn duidelijk aanwezig. Hier en daar zijn de flarden Black Sabbath en Led Zeppelin goed te horen. Seventh Void is een echte riffband. Hier een daar weten bijna hypnotiserende solos de boel uitstekend op te fleuren.
Heaven Is Gone is echter geen werelds debuut. Het scoort in ieder geval een dikke voldoende, omdat het een soort degelijkheid uitstraalt. Het album verveelt niet snel en luistert heerlijk weg. Enkele songs zijn wel echt de moeite waard, zoals de titeltrack, die me regelmatig aan Mother Love Bone doet denken. Ook zon band die veel te vroeg door een sterfgeval tot een einde gekomen is. Het mysterieus klinkende Slow Descent en het zomerse Last Walk In The Light behoren eveneens tot mijn persoonlijke favorieten. Recente plaat of niet, hij is de moeite waard.
Tracklist:
1. Closing In
2. Heaven Is Gone
3. The End Of All Time
4. Broken Sky
5. Killing You Slow
6. Slow Descent
7. Shadow On Me
8. Drown Inside
9. Death Of A Junkie
10. Last Walk In The Light
