Sommige bands weten je als luisteraar toch behoorlijk te verrassen in hun muzikale ontwikkeling. Wie bijvoorbeeld in 2005 had beweerd dat het Amerikaanse Cobalt ooit nog eens vooruitstrevende, experimentele muziek zou maken, had ik waarschijnlijk recht in zijn gezicht uitgelachen. Het in dat jaar verschenen debuutalbum War Metal roste namelijk bij menig metalfan de ballen uit de broek, maar bijzonder vooruitstrevend kon het allemaal niet genoemd worden. Sterker nog: het album deed zijn titel eer aan en bracht een kleine veertig minuten aan mensonterende war metal.

Opvolger Eater Of Birds doet nog maar heel sporadisch aan het debuut denken. Het is duidelijk te horen dat Cobalt een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt. Waar het debuut nog vooral uit �rechttoe rechtaan gebeuk� bestond, vertoont deze opvolger veel meer raakvlakken met het uitgestrekte, apocalyptische geluid dat bands als Neurosis en Cult Of Luna tentoonspreiden. Dan blijkt dat Cobalt in staat is tot het schrijven van enorm interessante, afwisselende nummers. Zo schakelt de band enorm gemakkelijk tussen lomp gebeuk en langgerekte, ritualistisch aandoende instrumentele passages, zoals het ruim negen minuten durende Witherer perfect illustreert. Het drieluik Ritual Use Of Fire dwaalt zelfs helemaal weg van metal naar een sinister soort akoestische ambient/folk. Hetzelfde geldt voor het bezwerende Androids, Automatons And Nihilists, dat wordt aangevuld door de eigenzinnige, zweverige zang van Jarboe. Het is dan ook niet gek dat het uitstekende Profound Lore label deze band inmiddels onderdak heeft verschaft.

Toch heeft Cobalt niet alles overboord gegooid. Sterker nog: een groot deel van de rauwe, ongepolijste agressie van het debuut War Metal is bewaard gebleven. Luister maar eens naar een nummer als Blood Eagle Sacrifice, dat geen spaan van de gemiddelde luisteraar heel laat en een enorm vette, monsterlijke groove bevat. Of wat te denken van het geniale Invincible Sun, dat langzaam opbouwt en dan halverwege haast ontploft in een enorm intens, furieus deel dat zelfs wat doet denken aan het latere werk van Deathspell Omega? Het is juist die afwisseling die Eater Of Birds tot zo�n sterk album maakt, dat gedurende de volle zeventig minuten blijft boeien. En dan heb ik het nog niet eens over de moddervette productie en het uitstekende drumwerk gehad. Eater Of Birds is net als het debuut War Metal nietsontziend, maar ditmaal een stuk vooruitstrevender en interessanter. Een enorm knappe prestatie!

Tracklist:
1. When Serpents Return
2. Ulcerism
3. Ritual Use Of Fire I
4. Blood Eagle Sacrifice
5. Witherer
6. Ritual Use Of Fire II
7. Invincible Sun
8. Androids, Automatons And Nihilists
9. Cephalopod
10. Ritual Use Of Fire III
11. Eater Of Birds