Op voorganger VIII: The Time Unchained neigde de band al richting een ng melodieuzere aanpak. Dat bleek niet bij iedereen in even goede aarde te vallen, maar desondanks werd het album redelijk goed ontvangen. Op Cavalcade wordt die lijn verder doorgetrokken. Opener Blood Trails (met een mooie gastbijdrage van Sentenced-zanger Ville Laihiala) klinkt nog redelijk fel, maar al bij het hierop volgende titelnummer gaat het gaspedaal flink terug. Bovendien blijkt al snel dat er een grotere rol is weggelegd voor cleane zang op dit album. Vooral in nummers als The Vultures Feast is die cleane zang zeer prominent vertegenwoordigd. Die is gelukkig ook krachtig genoeg om overeind te blijven, maar ik kan me ook voorstellen dat oude fans Catamenia iets vaker willen horen vlammen. Zo kabbelt een nummer als Silence toch net iets t zeer in een laag tempo voort.
Twee zaken zijn bij Catamenia echter hetzelfde gebleven. Ten eerste is dat de onberispelijke productie, die helder, krachtig en transparant is. Ten tweede belangrijker is dat het heerlijke, smeuge gitaarwerk. De nummers op Cavalcade staan weer vol met gelikte riffs, pakkende melodielijnen en vlammende solos. Daar is ook vooral de charme van de band in gelegen. Een mooi voorbeeld is het sterke Post Mortem, dat ondersteund wordt door heerlijk gitaarwerk en een krachtig refrein.
Hoewel de band dus wel iets aan kracht inboet, zijn het toch nog de sterke punten die domineren op Cavalcade. Ik kan me voorstellen dat Catemenia inmiddels wat meer wil experimenteren met andere invloeden, maar voor de komende albums lijkt het mij vooral zaak om de balans weer iets meer te herstellen. Dat maakt namelijk het onderscheid tussen een aardig album als dit en een echte topplaat als Location: COLD.
Tracklist:
1. Blood Trails
2. Cavalcade
3. The Path That Lies Behind Me
4. Silence
5. Quantity Of Sadness
6. Post Mortem
7. The Vulture's Feast
8. A Callous Mind
9. Reincarnation
10. Angry Again (Megadeth Cover)
11. Farewell (Sentenced Cover)
