En wij hier maar met zijn allen denken dat AC/DC en Airbourne het enige is wat Australi� muzikaal voortbrengt (ja ik sla er een paar over). Nou nee hoor, we zijn al bij de letter W aanbeland. White Widdow noemt de band zich, en nee, dit keer geen kloon van de hierboven genoemde bands. De naam lijkt afgeleid te zijn van een wietsoort, maar zanger Jules Millis ontleende "White" aan de vele bands die dit in de tachtiger jaren in hun bandnaam hadden opgenomen, en " Widdow" er achter klonk gewoon lekker.

Millis, bassist Trent Wilson en gitarist Enzo Almanzi besloten in 2008 een band te formeren en vonden in hun speurtocht naar een toetsenist zomaar Jules' broer Xavier, die inmiddels al de nodige waardering in zijn geboorteland had geoogst. Als drummer voegde Jim Naish zich bij het viertal. Dit gezelschap speelt pure AOR, geschoeid op de leest van Dokken, Survivor en Jaded Heart. Niet de minste namen, dat klopt, en ze maken het kwalitatief zeker waar.

Typisch Engels-Amerikaanse hooklines en melodietjes passeren de revue, zonder ergens de indruk te wekken dat er hier en daar wat geleend of gejat is. Jules Millis toont zich een bekwaam rockzanger, en muzikaal klinkt het album als een klok, waarbij een extra pluim uitgedeeld mag worden aan gitarist Almazi die erg overtuigend speelt. Wel vind ik het jammer dat de band alleen midtempo rock speelt; ik zou heel graag eens wat snellers en beukenders van deze heren willen horen.

Zeker een prima debuut te noemen (de EP uit 2009 niet meegeteld), met een prima mix van Martin Kronlund (o.a. Joe Lynn Turner en Bangalore Choir). AOR-liefhebbers moeten deze band maar eens een luisterbeurt gunnen. Ze zullen zich niet vervelen.

Tracklist:
1. Shoukai (intro)/Tokyo Rain
2. Broken Hearts Won't Last Forever
3. We've Got The Wings
4. Cross To Bare
5. Don't Fail Me Now
6. Spirit Of Fire
7. Shadows Of Love
8. One More Day
9. Change Of Passion
10. Fire & Ice