Het album opent met de heerlijke song Abandoned, Pleased, Brainwashed, Exploited. Prachtige melodien worden afgewisseld met lekker technisch gitaarwerk. Zanger Tony Kakko zingt loepzuiver en maakt van dit nummer ook een vocaal meesterwerkje. Tekstueel handelt het over de tragische gebeurtenissen rond een bomaanslag in Finland. Enorm pakkend en magistraal keyboardwerk.
Klapstuk van het album is toch wel Graveimage. Pakkende power metal in combinatie met invloeden uit oude Hard Rock. De Synthesizer melodie waarmee het nummer opent is prachtig en als Tony erover heen gaat met zijn verwarmende zang dat besef ik nogmaals waarom ik van metal ben gaan houden. Het snelle drumwerk en de venijnige gitaarmelodie in de snellere stukken schudden je heerlijk wakker na dat prachtige intro. Kortom, een wereldnummer.
The Cage is precies een juiste omschrijving voor dit nummer, aangezien het helemaal volgepakt is. De hele song herbergt een opgewekte klank en vette solo's. Misschien niet het beste nummer, maar wel verdomde aardig.
Silver Tongue pakt de draad wel weer goed op, met name dankzij de gastrol die Stratovarius' toetsenman Jens Johansson hierin speelt. Geweldige vocalen die vooral in het refrein perfect naar voren komen maken samen met de synths van dit nummer een klein meesterwerkje. De solo is kort maar zeer krachtig en helaas duurt het nummer iets te kort.
Tijd voor een ballad moet de band hebben gedacht. Met The Misery hebben ze een uiterst geslaagde en gevoelige ballad opgenomen. Ondersteund door een brommende gitaar en piano werpt Tony Kakko heel z'n strot in de strijd. Een heerlijk rustpuntje tussen al die snelle power metal.
Met Victoria's Secret gaat men er dan weer hard tegenaan. Beukende passages die samensmelten met melodien om U tegen te zeggen. Hypersnel krachtig drumwerk en de ratelende bass vormen wederom een goede fundering voor al het moois. De gitaarpartijen zijn zeer afwisselend en met name het lead werk is absoluut van een hoog niveau. Gitarist Jani Liimatainen (Jari Litmanen?) heeft z'n zaken dan ook buitengewoon perfect voor elkaar en laat horen wat hij allemaal uit z'n instrument kan persen.
Het snelle Champagne Bath sluit goed aan op de voorganger en ook hier komt de Stratovarius toetsenist nog even om de hoek kijken met overdonderende synth werk. Het is echt een wat meer eenvoudig nummer die wat meer ramt. De zang is rauwer op bepaalde momenten. Zo'n beetje als het geniale 'Wolf and Raven' op het vorige album was. Niets mis mee hoor.
Het pakkende Broken is dan weer een deels ballad , deels power metal song. De song legt wederom prachtige stukken muziek op je bord en weet echt te overtuigen. Ik ben al sinds het eerste album fan van Sonata Arctica en doormiddel van Broken weet ik weer waarom ik me destijds ben gaan interesseren in deze band. De uit een synth getoverde klavecimbel giert weer heerlijk en kippenvel schiet meters de lucht in.
De laatste twee nummers The Ruins of My Life en Draw Me sluiten dan dit magistrale album af. Klein minpuntje is het abrupte einde van The Ruins of My Life. Verder bied die song veel kwaliteit. Het rustige Draw Me komt dan lekker aan. Echt een lekkere ballad die overloopt in Hard Rock. Waarom aan het einde na een paar Fins Gesproken grappen van de bandleden nog zo lang stilte is vraag ik me af. Maar dat doet er ook niet toe.
Sonata Arctica bewijst opnieuw n van de toppers binnen het power metal genre te zijn. Het mystieke artwork is tevens ook mooi. Productioneel zeer helder en alles is buitengewoon goed te horen. Zeker n van mijn favoriete cd's van dit jaar. Ik zet de cd nog maar weer eens op. Sluit je ogen en geniet van deze muziek. Weet dat het leven mooi is.
Tracklist
1. Abandoned, Pleased, Brainwashed, Exploited
2. Graveimage
3. The Cage
4. Silver Tongue
5. The Misery
6. Victoria's Secret
7. Champagne Bath
8. Broken
9. The Ruins of My Life
10. Draw Me
