Sinds Still At War is er een hoop veranderd. De belangrijkste wijziging is het vertrek van de originele zanger Algy Ward, waarmee overigens niemand meer is overgebleven die op het debuut Filth Hounds Of Hades gespeeld hebben. Algy Wards gezondheid is volgens de meegestuurde biografie de voornaamste reden van de inactiviteit van de band. Hij is daarom vervangen door niemand minder dan Doogie White (Rainbow, Yngwie Malmsteen). Ook de hereniging met Drummer Mark Brabb was van korte duur.
De nieuwe line up presenteert nu War Machine. Het album waarmee Tank definitief aan het front moet terugkeren. De stijl van de plaat ligt behoorlijk in lijn met het oude werk en bevat vooral makkelijk in het gehoor liggende heavy metal. Judgement Day is een lekkere opener, maar zet helaas niet de toon voor de rest van het album. Met uitzondering van bijvoorbeeld Phoenix Rising en After All ligt het niveau een stukje lager. Slecht is het dus zeker niet, maar spectaculair evenmin. Doogie White zet een prima prestatie neer en is naar mijn mening ook een betere zanger dan Algy Ward. Grappig is wel dat Tank met White vreselijk veel op Saxon is gaan lijken. Door de herkenbare riffs en dat typische zangwerk, had War Machine zo op naam van Biff & co gezet kunnen worden.
War Machine is een heel degelijk album geworden. Met enkele toffe songs luistert het lekker weg. Slecht materiaal zul je hier niet aantreffen en de productie is uitstekend. De keuze voor Doogie White is een goede geweest. Hij is altijd al een prima zanger geweest, al vind ik zijn stap naar Tank wel een opmerkelijke. Zeker omdat hij bekend werd via wereldband Rainbow. Laten we hopen dat Tank op deze manier op meer succes kan rekenen. Snelle kopers worden beloond met twee bonustracks en de fans mogen zich verheugen op een uitgebreide tour van deze legendarische band.
Tracklist:
1. Judgement Day
2. Feast of the Devil
3. Phoenix Rising
4. War Machine
5. Great Expectations
6. After All
7. The Last Laugh
8. World Without Pity
9. My Insanity
