De opener Angels Fall To Hell zet direct de toon voor de rest van het album. Glory Of Chaos is namelijk zwaar en duister geworden. Het bevat prima materiaal, maar niet zo sterk als bijvoorbeeld Welcome The End, dat James Rivera met zijn oude band Distant Thunder maakte. Het technische en melodieuze aspect waarmee Helstar in de jaren 80 furore maakte blijft ook helaas hier grotendeels achterwege.
Wat overblijft is muziek die het beste omschreven kan worden als eenrichtingsverkeer. Daar is over het algemeen niets mis mee. Songs als Pandemonium, Bonecrusher en Trinity Of Heresy zijn erg tof. De stem van James Rivera moet wel onverwoestbaar zijn, want waar veel collegas met de jaren qua stembereik duidelijk achteruit gaan, zingt hij nog altijd alsof het niets is.
Dan is er nog de kwestie Alma Negro, waarmee Helstar ineens overstapt op death/thrash metal. Het staat nogal misplaatst op het album, al is het geen slecht nummer. Je moet er wel voor open staan. Helstar scoort met Glory Of Chaos iets minder punten dan The King Of Hell. Helaas geen essentieel album, maar wel goed en degelijk.
Tracklist:
1. Angels Fall To Hell
2. Pandemonium
3. Monarch Of Bloodshed
4. Bone Crusher
5. Summer Of Hate
6. Dethtrap
7. Anger
8. Trinity Of Heresy
9. Alma Negra
10. Zero One
