Muzikaal hangt Black Wreath tegen de funeral doom aan, maar is doorspekt met melodie zodat vergelijkingen met Shape Of Despair snel gemaakt zijn. De muzikale achtergrond (Saturnus, The Loveless en Of The Wand And The Moon) van Kim Larsen is erg goed hoorbaar, dus op papier leidt dit misschien tot een uitermate sterk album maar in de praktijk lukt het Black Wreath nog niet om met dit debuut grote indruk te maken. De rode lijn die een album vaak nodig heeft om het geheel bij elkaar te houden, is hier compleet afwezig.
Om bij het einde te beginnen, het laatste nummer, Nidstng, is een bijna acht minuten durende totaal overbodige dark ambient track die afbreuk doet aan het geboden materiaal en de opgebouwde sfeer compleet teniet doet. Jammer! De overige drie tracks (allen rond de vijftien minuten klokkend) zijn namelijk wel de moeite waard maar passen met hun verschillende identiteit moeilijk bij elkaar. Opvallend genoeg is het eerste nummer, The Black Holes Of Your Mind, erg afgeleid van Kims neofolk project en het latere My Dying Bride werk (vooral Songs Of Darkness, Words Of Light is goed terug te horen). Het tweede nummer heeft een behoorlijk onderliggende poppy melodie die niet had misstaan op het The Loveless album. Nummer drie heeft meer het typische melodieuze doom/death geluid dat we kennen van bands als Saturnus en Desire. Al met al is dit een wispelturig schijfje dat zich maar met moeite van de grijze massa kan onderscheiden, maar wel met voldoende lichtpuntjes om naar een tweede album uit te kijken!
Fans van het zwaardere werk (lees: Evoken, Skepticism, Esoteric) kunnen dit beter eerst luisteren voor ze overgaan tot de aankoop van dit plaatje. Liefhebbers van melodieuzer materiaal kunnen dit gerust eens proberen.
Tracklist:
1. The Black Holes Of Your Mind
2. Nocturnal Dominion
3. Solitude Rising (Missing All Exit)
4. Nidstng
