Terry Brock; in de AOR wereld zal iedereen hem wel kennen; Kansas (background vocals), Giant, Strangeways, Seventh Key, Streets en Slamer. Voorwaar geen onaardig lijstje bands waar hij aan heeft meegewerkt. Het meest vers in mijn geheugen staat het zeer imponerende album van vriend Mike Slamer, Nowhere Land, een meesterwerk waar Brock de vocalen voor zijn rekening nam, en daarmee hoge verwachtingen had gewekt voor zijn toekomstige projecten.

De rollen zijn nu omgedraaid want het is nu Terry' s album met een zeer prominent aanwezige Mike Slamer op gitaar. Dat merk je ongewild aan de composities, die op zich allemaal erg sterk zijn, maar die het niveau van het eerdergenoemde Slamer-album net niet halen. En toch is het van A tot Z genieten van de geweldige melodielijnen, het fantastische spel van Slamer en Brock die elke song van een passende vocale sfeer voorziet. Mijn favorieten zijn in ieder geval Diamond Blue en Too Young

Eigenlijk moet je niet eens verder praten over een dergelijk album maar het meteen (blind) kopen, opzetten en genieten. Dat mag ook wel, negen jaar na zijn debuutalbum. Ik had Slamer al erg hoog zitten en Terry heeft zich inmiddels aan mijn rijtje favoriete muzikanten toegevoegd. Wat een grootheid, wat een karakter, en wat een kwaliteit! Halen die hap!

Tracklist:
1. Diamond Blue
2. It�s You
3. Jessie�s Gone
4. No More Mr Nice Guy
5. The Rain
6. Broken
7. Face In The Crowd
8. Why
9. Too Young
10. Soldier Falls
11. Face The Night