Van de agressieve opener The Dead Tell No Tale, via het snelle Bow Down, het bombastische Autopsy Of A Blackened Soul en indrukwekkende Earth Stand Still tot het epische Unvanquished: eigenlijk zijn alle nummers goed. Alleen de instrumentale nummers Axiom en Divine Retribution (klinkt als een Greenpeace-commercial) lijken mij wat overbodig, zeker omdat ze eigenlijk als inleiding voor het nummer daarna dienen.
Opvallend zijn de gitaarpartijen op deze plaat. De gehele schijf bevat een groot aantal indrukwekkende riffs die heerlijk in je hoofd blijven hangen en staan als een huis. Daar komt bij dat het algehele gitaargeluid zeer prettig in het gehoor ligt en de solos ook daadwerkelijk een aanvulling zijn op de composities. Zanger Bart heeft een overtuigende strot in de lijn van Trevor Strnad (The Black Dahlia Murder) en Randy Blythe (zoals hij klonk op het oudere werk van Lamb Of God). Het trommel- en baswerk zit ook snor en vormt een solide basis voor al dit lekkers.
Je zou waarschijnlijk kunnen zeggen dat Rafflesia niets nieuws op tafel brengt en dat dit soort muziek verre van origineel is. Maar wat de mannen van Rafflesia doen, dat doen ze met volle overtuiging en een elan die er voor zorgen dat In The Face Of Suffering een plaat is geworden waar ze trots op mogen zijn.
Tracklist:
1. The Dead Tell No Tale
2. Bow Down
3. Autopsy Of A Blackened Soul
4. Axiom
5. Earth Stand Still
6. The Tide Of Death
7. New Dawn Rising
8. Misery And Pain
9. Divine Retribution
10. Unvanquished
