Helaas blijkt dat niet het geval. Ondanks dat ook Asylum kwalitatief een prima album is, blijkt andermaal dat de pijp een beetje leeg is bij de mannen. Het album biedt nul komma nul ruimte aan verrassingen, waardoor je al heel snel het gevoel hebt dat ze alles op de automatische piloot spelen. Ondanks de solos van Dan Donegan, die elk album steeds nadrukkelijker aanwezig zijn, begint gewoon alles te veel op elkaar te lijken.
Voor de doorgewinterde fan zal het waarschijnlijk weinig uitmaken. Asylum klinkt en voelt gewoon als een typisch Disturbed-album en alle bekende elementen zijn weer ruimschoots aanwezig: de strakke riffs, onheilspellende drums en de oerkreten plus pakkende refreinen van David Draiman. Met een wat meer kritische blik zou je dit echter inmiddels als een beetje saai kunnen omschrijven. Dat een aardschok als The Sickness er al een tijdje niet meer inzit, dat wist iedereen inmiddels wel. Maar dat de band nu steeds weer teruggrijpt op een uitgekauwde formule, dat is gewoon jammer.
Natuurlijk is ook deze plaat geen slecht album. Er wordt zelfs weer met een beetje meer pit gespeeld dan op Indestructible. Bij de titeltrack, The Infection en The Animal valt ook genoeg te genieten. Draiman toont wederom wat voor geweldige strot hij heeft, al probeert hij bij Another Way To Die tekstueel wel iets te veel de natuurliefhebbende moraalridder uit te hangen.
Toch doet Disturbed er waarschijnlijk goed aan om na dit album en de bijbehorende toer even lang op vakantie te gaan om zo de creatieve batterij weer op te laden. Asylum verdient gewoon een voldoende, maar het gemiddelde cijfer van alle albums tezamen begint langzamerhand te dalen.
Tracklist:
1. Remnants
2. Asylum
3. The Infection
4. Warrior
5. Another Way To Die
6. Never Again
7. The Animal
8. Crucified
9. Serpetine
10. My Child
11. Sacrifice
12. Innocence
