Nu willen deze genres zich doorgaans net zo goed mixen als koffie met bier, maar Sicmonic bewijst het tegendeel. Het gaat zelfs heel goed samen, zolang je het maar goed aanpakt. Het resultaat is dat Somnambulist een zeer boeiende mengelmoes is van zoveel stijlen dat je bij elke luisterbeurt wel weer nieuwe elementen ontdekt. Nummers veranderen van epische doomtracks in brute death en cleane zang wordt omgetoverd in lompe grunts. Alles is uitvoerig en zeer zorgvuldig aangepakt, waardoor de overgangen vloeiend zijn.
Het gebruiken van zoveel stijlen is naast het sterkste punt ook meteen het struikelblok. Vaak komt alles net een beetje iets te chaotisch over en dat is niet prettig. Tevens is de kans groot dat veel mensen bepaalde stijlen simpelweg niet pruimen. In mijn geval gaat het om de volledig mislukte slappe ballad Requiem, dat geldt als de domper van deze plaat.
Desalniettemin is Sicmonic een band om in de gaten te houden. De meeste nummers zijn erg knap geschreven en zijn een bewijs dat we hier met een talentvolle groep te maken hebben. Daarnaast verdient de band lof voor het lef dat ze hebben getoond bij het maken van deze plaat. De aanpak is riskant maar zeer geslaagd. En daarvoor is een luid en duidelijk uitgeroepen Hulde! wel op zijn plaats.
Tracklist:
1. To The Fiendz
2. Till The Morning Light
3. Somnambulist
4. Illumination
5. Of Blood And Grace
6. Requiem
7. Oxygen
8. No Conscience
9. Just How Far Down Do You Want To Go?
10. Paradiseum
11. Acidic Epiphanies
12. Fist To Throat (bonustrack)
13. Seven Inches Deep (bonustrack)
14. Hypnotic (bonustrack)
15. Devil Went Down To Georgia (bonustrack)
