Relentless Retribution is een totaal andere cd dan de toegankelijke voorganger. Het nieuwe werkstuk van de Amerikaanse band klinkt bloedagressief en valt meer dan ooit terug op de combinatie van technisch vernuft en beenharde thrash. Meer zoals The Ultra-Violence dus? Wat betreft de complexiteit van bepaalde nummers wel, maar de nieuwe plaat laat toch vooral groei horen. Death Angel bewijst nogmaals tot een van de meest getalenteerde en strakke bands binnen het genre te horen. Relentless Revolution en Claws In So Deep alleen al. Je moet het lef maar hebben om zulke complexe bakbeesten aan het begin van je cd te zetten. Ritmesectie en gitaristen spelen met elkaar, door elkaar en los van elkaar, zonder ook maar n moment het overzicht te verliezen. De megavette (doch niet te moderne) productie geeft de muziek bovendien een ontiegelijk harde trap, waardoor de knal nog harder aankomt.
Puristen kunnen gelukkig ook nog steeds bij de band terecht, getuige straightforward thrashers als This Hate en het fenomenaal opgezette Death Of The Meek. Zelden hoorde ik zulke waanzin in zo'n strak pakketje. De geniale riffs vliegen je constant om de oren en de nieuwe drummer, Will Caroll, zorgt voor een donderende fundering. Toch zijn er ook wat minpuntjes te betreuren, zoals de zang van Mark Osegueda. Het is niet dat hij zwak zingt, maar de vocalen klinken nogal monotoon. De vergelijking met de eentonige schreeuwzang op de laatste schijf van Lz Rockit is niet onterecht. Mark klinkt vooral kwaad. In bepaalde passages is dat geen enkel probleem, maar wanneer de muziek melodieuzer wordt (wat voor Death Angel-begrippen opmerkelijk weinig gebeurt), kent hij te weinig nuance. Het is veelzeggend dat het door Rob Cavestany gezongen Volcanic een ware verademing vormt na alle uitgespuwde agressie.
Deze jongste telg in de discografie van de band is bepaald geen eenvoudige kost. Hoewel het album de nodige pakkende stukken kent, is Relentless Retribution toch vooral een hoogstandje van muzikaliteit en intelligente songwriting. Death Angel heeft de hoop op een fraaie toekomst kennelijk opgegeven en dat hoor je op deze duistere en intense plaat. Buitengewoon sterk geschreven en met ongelofelijke precisie uitgevoerd. Het gaat iets ten koste van de kenmerkende rauwe spontaniteit, maar daar zal de band maling aan hebben. Beste thrashplaat van 2010? Wie zal het zeggen.
Tracklist:
1. Relentless Revolution
2. Claws In So Deep
3. Truce
4. Into The Arms Of Righteous Anger
5. River Of Rapture
6. Absence Of Light
7. This Hate
8. Death Of The Meek
9. Opponents At Sides
10. I Chose The Sky
11. Volcanic
12. Where They Lay
