Nieuws is er echter nauwelijks. Niets noemenswaardigs inzake de band, niets inzake de sound. De absolute old school Zweedse stijl is nog altijd wat Grave speelt, waarin de kenmerkende stem van Ola Lindgren zo ongeveer wortel heeft geschoten en ook daar is deze keer niets aan veranderd. Ola's strot klinkt schurend en grommend, evenals de muziek zelf. Ruw doch catchy, precies zoals wij Grave al sinds jaar en dag kennen. Iedere keer weer nieuwe nummers in hetzelfde jasje. Net een patatje mayo: Het smaakt feitelijk iedere keer hetzelfde en toch bemerk je kleine verschillen die de zak extra lekker of bijna prullenbakwaardig maken. Meestal is een patatje echter gewoon 'oke' en zo is het ook met Grave: Al lang niet meer bijzonder, al lang niet meer exclusief of verrassend, altijd wel goed te doen, de ene keer wat beter dan de andere. Ja, eigenlijk is Grave een soort fast-food van de death metal geworden.
Burial Ground is een echte middenmootplaat zonder echte uitschieters. Wat snelle nummers, wat trage(re) nummers, wat ram- en hakwerk en een hele, hele hoop bekende riffs. Nieuw is de presentie van Karl Sanders op het nummer Bloodtrail (meteen ook het beste nummer van het album) en ook Matti Krki doet weer mee, deze keer op Dismembered Mind (goh, in welke band zou Matti Krki nou spelen?!). Nou, dat was het weer zo'n beetje. Het luisteren is Burial Ground wel enigszins waard, het repeaten... not so much.
Tracklist:
1. Liberation
2. Semblance in Black
3. Dismembered Mind
4. Ridden With Belief
5. Conquerer
6. Outcast
7. Sexual Mutilation
8. Bloodtrail
9. Burial Ground
