Dit album gaf al een heel goede indicatie van wat later Lamb Of God zou worden, echter klinkt deze plaat nog een stuk rauwer en sneller dan het echte Lamb Of God-debuut New American Gospel. We horen een jonge Randy Blythe die vocaal nog niet zo ontwikkeld is en vaker een metalcore stemgeluid opzet dan bij Lamb Of God het geval is. Hij klinkt af en toe bijna hetzelfde als Trevor Strnad van The Black Dahlia Murder (die pas in 2001 met hun debuut-EP zouden komen).
Muzikaal gezien gaat Burn The Priest ook een heel stuk sneller dan New American Gospel. De grindcore-invloeden zijn met grote regelmaat te horen, en de productie (van de geremasterde versie) klinkt erg rauw en zonder compromis. Een groot aantal nummers van deze plaat zal de doorgewinterde Lamb Of God-liefhebber allang kennen, want bijvoorbeeld de opener Bloodletting staat regelmatig op de setlist tijdens Lamb Of God-optredens. De meeste nummers van deze plaat waren al eerder te horen op de demos uit 1995 en 1997, de splits met Agents Of Satan (1997) en ZED (1998) en het onofficile, niet door de band geautoriseerde Sevens And More (1998). Deze nummers zijn echter allemaal opnieuw opgenomen voor deze plaat.
Burn The Priest is een absolute must voor iedere Lamb Of God-fan. Maar degene die Lamb Of God op de laatste releases te gepolijst en overgeproduceerd vindt klinken, doet er ook goed aan deze cd te kopen. Het is echter maar de vraag of Burn The Priest hetzelfde cijfer had gekregen in 1999, met de productie van toen en niet wetende dat dit uit zou groeien tot n van de grote namen in de metalscene. Deze versie is geremixt en geremasterd door Colin Richardson en uitgebracht op Epic records in 2005 en krijgt van mij in ieder geval een dikke voldoende.
Tracklist:
1. Bloodletting
2. Dimera
3. Resurrection #9
4. Goatfish
5. Salivation
6. Lies Of Autumn
7. Chronic Auditory Hallucination
8. Suffering Bastard
9. Buckeye
10. Lame
11. Preaching To The Converted
12. Departure Hymn
13. Duane
14. Ruiner
