Laat ik beginnen met te zeggen dat Pain Of Salvation nog steeds een redelijk eigen sound weet na te streven. Alleen, ik kan me na vele luisterbeurten nog steeds niet voorstellen waarom de band zo'n rigoureuze ommeslag heeft gemaakt. De fut is er namelijk compleet uit. Linoleum was ondanks het aardige titelnummer al een voorbode met veel toegankelijker songmateriaal, maar op de nieuwe langspeler maken de Zweden het wel heel erg bont. Neem opener No Way. Is dit een grap? Het hele nummer ontbeert elke vorm van spanning en vaart, kent een kabbelend verloop en wordt op een wel erg zeurderige manier gezongen door Daniel Gildenlöw.
De rest van de plaat is al niet veel beter. Vooruit, op de uitvoering is niets aan te merken, maar er is bijna geen noot metal op de cd te vinden. Tell Me You Don't Know is zelfs een waar niemandalletje met een totaal misplaatst bluesy riedeltje. Sleeping Under The Stars is nog erger, want hierin zit een pianodeuntje waarvan het glazuur van de tanden springt. Het liedje zou niet misstaan als matrozenlied. Humor is prima, maar Pain Of Salvation schiet er zo geforceerd in door, dat de plaat eerder aanzet tot een onbeheerst huilen.
Is er dan helemaal niets goed? Nou, één nummer weet het niveau van de plaat nog iets op te trekken. Afsluiter Innocense kent misschien een wat trage opbouw, maar sluit qua lengte en stijl nog het meeste aan bij de oude platen van het gezelschap. Helaas kent dit nummer een middenstuk waarin de gitaristen nogal willekeurig met noten rondstrooien, maar het nummer kent in ieder geval een interessant en vooruitstrevend verloop.
Wellicht vervloek ik mezelf over een paar maanden, maar na talloze draaibeurten kan ik niets anders zijn dan hevig teleurgesteld. De mix van progressieve seventies rock en mainstream popmelodietjes kan mij tot nu toe totaal niet bekoren. Wat dat betreft is er maar één remedie. Nog maar een keer wegdromen met The Perfect Element of Remedy Lane, toen de band zich nog niet waagde aan irritante dissonanten en flauwe zeikdeuntjes. Ik ben toch zeker wel open minded en ik houd ontzettend van progressieve rock en metal en ik heb op allerlei mogelijke manieren geprobeerd dit goed te vinden, maar Road Salt One is een zware teleurstelling. De vijftig punten zijn dan ook meer voor de geschiedenis, dan voor deze miskleun.
Tracklist
1. No Way
2. She Likes To Hide
3. Sisters
4. Of Dust
5. Tell Me You Don't Know
6. Sleeping Under The Stars
7. Darkness Of Mine
8. Linoleum
9. Curiosity
10. Where It Hurts
11. Road Salt
12. Innocence
.jpeg){kind=small}
