Dat het metalcoregenre door de gemiddelde recensent intussen volledig uitgekotst wordt, weten we nou zo langzamerhand wel. Ook is het totaal geen nieuws dat Duitstalige vocalen over het algemeen in onze contreien niet als positief worden ervaren. Hoe lukt het Callejón (Spaans voor 'steegje') dan toch om deze twee ingrediënten te combineren tot een product waarmee ze de wereld gaan veroveren?!
Het antwoord is simpel: niet! De ruim 51 minuten zijn een marteling om af te moeten luisteren. Tenzij je fan bent van geproduceerde metalcore en niets tegen de gelikte Duitse vocals hebt (zowel schreeuwsgewijs als in cleane hoedanigheid), is deze schijf niet meer waard dan een plek onder je zojuist gevulde bierpul die je met grote slokken leegdrinkt om deze ellende zo snel mogelijk te vergeten. Want behalve alle core-clichés herhalen en een boterzoete, strakke productie is er niets spannends te beleven en al helemaal niets nieuws onder de zon. En zeg nou zelf, die hoes is toch ook niet om aan te zien?
Maar los daarvan wil je als lezer met ongebreidelde nieuwsgierigheid misschien toch nog wat vergelijkingen? Nou vooruit dan: Neaera, Enter Shikari en, hoe kon het ook anders, The Black Dahlia Murder zijn inspiratiebronnen geweest voor deze band. Er zijn hordes mensen die dit kopieergedrag prachtig vinden en ongetwijfeld dat de Duitsers er zelf wel mee weglopen. Maar ik voorzie geen gouden toekomst buiten de landsgrenzen van onze Oosterburen. Nee, geef mijn portie maar aan Fikkie.
Tracklist:
1. VI
2. Videodrom
3. Kinder der Nacht
4. Lass Mich Gehen
5. DE
6. Immergrün
7. Dein Leben Schläft
8. Q
9. Mondfinsternis
10. Dieses Lied Macht Betroffen
11. Sexmachine
12. DROM
13. Mein Stein
14. Sommer, Liebe, Koain
15. Gott Ist Tot