Het Duitse muziekcollectief The Ocean vond de tijd weer eens rijp om een werkje af te leveren. In navolging van Precambrian presenteert het gezelschap rondom Robin Staps daarom deze maand Heliocentric en net zoals zijn voorganger is deze release een tweeluik. Binnenkort volgt namelijk het tweede deel onder de naam Anthropocentric. Niet geheel tegen de verwachting in is ook Heliocentric een conceptalbum geworden.
Was het op Precambrian nog de geologie die als basis diende voor de teksten, nu is het de beurt aan religie. Het heliocentrisme is namelijk de theorie dat de planeten om de zon draaien in plaats van om de aarde. Dat de kerk nogal wat moeite had met dit soort theorieen die als eerste voorgesteld werden door Copernicus en Galileo Galilei, blijkt wel uit het feit dat de sterrenkundige Giordano Bruno op de brandstapel zijn einde vond, vanwege zijn destijds 'radicale ideen'. En zo is dit album dus een polemiek tegen het christendom geworden (meer hierover in het binnenkort hier te verschijnen interview met Robin Staps).
Noemenswaardig is in ieder geval het design van het hoesje. Een heuse instelbare sterrenkaart siert de voorkant op en aan de binnenkant vinden we een stel kaarten van die nog het meest weg hebben van tarotkaarten. Op de achterkant daarvan zijn de teksten van de nummers te vinden. Martin Kvamme, de ontwerper van deze hoes, heeft er weer een waar kunstwerk van gemaakt. Maar wat heb je aan een goede hoes als de inhoud troep is?
Nou, van troep is geenszins sprake. Na een intro van een kleine twee minuten begint de polemiek met het nummer Firmament waarin het bijbelse scheppingsverhaal wordt verteld (Genesis 1:6-20). Muzikaal gezien begint het nummer rustig op een haast Tool-esque polyritmische wijze. In tegenstelling tot Precambrian wordt er op dit album wl afgewisseld met harde stukken en na ruim viereneenhalve minuut barst het met Mastodon te vergelijken geweld dan ook los. Als het gaat om referenties aan bands kan ik sowieso nog wel een tijdje door gaan. Epiphany doet vooral door de strijkers erg denken aan Apocalyptica. Metaphysics Of The Hangman doet denken aan Isis. En toch is er een lijn te ontdekken in de tentoongestelde diversiteit.
Zonder geforceerd te klinken worden alle postmetal- en postrockkunsten uit de kast gehaald terwijl er tegelijkertijd toch een eenheid wordt gekweekt. Polyritmisch, traag, slepend, rossend, ontspannen, onderdrukte woede, gecontroleerde uitbarstingen... alles is terug te vinden op deze plaat.
Een kritische noot moet wel geplaatst worden voor de fans van het eerste uur. Er moet gezegd worden dat The Ocean hier en daar wel wat soft geworden is. De post-metal is wat minder prominent aanwezig. Een pianonummer als Ptolemy Was Wrong zal door de gemiddelde metalhead ongetwijfeld als emogeneuzel aan de kant geschoven worden en dat maakt dit album waarschijnlijk wel even slikken is, maar aan de andere kant ook een ontdekking van wat nieuws. The Ocean heeft wat dat betreft het herkenbare eigen geluid van Precambrian voort weten te zetten en hoewel er dus een paar nummers in een wat lagere versnelling worden aangeleverd, is dit toch weer een prachtwerkje geworden.
Tracklist:
1. Shamayim
2. Firmament
3. The First Commandment Of The Luminaries
4. Ptolemy Was Wrong
5. Metaphysics Of The Hangman
6. Catharsis Of A Heretic
7. Swallowed By The Earth
8. Epiphany
9. The Origin Of Species
10. The Origin Of God
