The Human Condition is dus het afsluitende deel van het tweeluik. Waar de eerste vooral de negatieve zijde belicht van religie, gaat het nu over de gewelddadige aard van de mens. Ideale stof voor een band als Exodus. De hele plaat staat daarom vol met heerlijk agressieve riffs van het gitaartandem Gary Holt en Lee Altus. Rob Dukes lijkt er trouwens met elk album op vooruit te gaan. Meerdere keren is het net alsof Steve "Zetro" Souza achter de microfoon staat te snauwen.
Behalve dat The Human Condition zonder twijfel zijn goede kanten heeft, moet ik zeggen dat de songs niet bijzonder memorabel zijn. Nummers als Hammer And Life, Class Dismissed (A Hate Primer) en March Of The Sycophants zijn best aardig, maar geen toppers van het niveau War Is My Sheppard, Blacklist of Deathamphetamine, laat staan The Toxic Waltz. Daarbij duurt dit plaatje met 74 minuten afgrijselijk lang. The Atrocity Exhibition had daar ook al veel last van. Als Gary Holt de volgende keer de meeste tracks met de helft inkort, zou het resultaat een stuk beter worden.
Zodoende heb ik een wat tweeslachtig gevoel bij The Human Condition. Een album van Exodus draaien zal altijd een genot zijn, maar dit plaatje zal na het verschijnen van deze review nog weinig in mijn cd-speler te vinden zijn. Natuurlijk blijft het heerlijk om naar het geweldige gitaarwerk van Gary Holt en Lee Altus te luisteren en ondanks dat Rob Dukes steeds beter gaat zingen, blijft mijn voorkeur uitgaan naar het oudere werk. Vond je de laatste platen tof, dan zul je ook hier geen buil aan vallen. 77 punten is een dikke voldoende, maar voor Exodusbegrippen is het mager.
Tracklist:
1. The Ballad Of Leonard And Charles
2. Beyond The Pale
3. Hammer And Life
4. Class Dismissed (A Hate Primer)
5. Downfall
6. March Of The Sycophants
7. Nanking
8. Burn, Hollywood, Burn
9. Democide
10. The Sun Is My Destroyer
11. A Perpetual State Of Indifference
12. Good Riddance
