Firebox Records was mij v��r vandaag nog onbekend, maar dat is niet zo vreemd aangezien ik hier de albums "Of All the Wrong Things" van My Shameful en "Prelude to Monolith" van Until Death Overtakes Me heb liggen, en deze respectievelijk de tweede en derde cd's zijn die dit label uitgebracht heeft. Een fris, nieuw label dus, en als deze twee releases daar representatief voor zijn gaat het zowaar om een label dat kwaliteits-Doom Metal aan de man wil brengen, en de kwaliteits-Doom waar ik nu over ga hebben is die van het Belgische Until Death Overtakes Me.

Eerst mag ik lieden die denken dat ze het Doom Metal genre kennen omdat ze een paar platen van My Dying Bride en Anathema in de kast hebben staan wel even waarschuwen voor "Prelude to Monolith", want dit is heel andere koek. Waar bekende, binnen de metalwereld zelfs haast mainstream te noemen, Doom bands als My Dying Bride en Novembers Doom volop tragische, doch plezante melodie�n door hun muziek weven en hun nummers, ondanks de lengte, van een compact en pakkend karakter voorzien, lijken meer extreme Doom bands als Winter en Esoteric (!!!) er alles aan te doen om de luisterervaring zo nihilistisch, uitzichtloos en oncomfortabel mogelijk te maken. Until Death Overtakes Me is ook zo'n band, en doordat ik deze vergelijking maak zullen de lezers die meer dan een gemiddelde interesse in het onheilspellende genre zich wel realiseren van welke klasse deze band is.

Until Death Overtakes Me is een eenmansdictatuur, onder het bevel van ene 'S'. De beste man verzorgt dus alle instrumenten, en zet daarnaast ook nog eens een monsterlijk droge grunt neer die de vliegen dood uit de lucht doet vallen. Ook komt er af en toe een passage langs die gedomineerd wordt door een angstaanjagend gezucht (het einde van "Slip Away" is hier een goed voorbeeld van). Het gitaargeluid is aan een hevige distortion onderworpen, de synths scheppen een mystieke, wonderlijke laag van ondersteunende klanken en de battle-drum achtige percussie verzorgt een onderliggende structuur die zo anti-ritmisch is dat de gemiddelde trance-liefhebber er spontaan su�cidaal van zouden worden. De nummers zijn lang en uitgestrekt (de cd duurt 67 minuten en binnen die tijdspan passeren vijf nummers de revue, waarvan er ��n een intro is van twee minuten), en luisterend naar die nummers krijg je werkelijk het gevoel dat er geen eind aan komt. De ene ellenlange passage gaat zonder verontschuldiging over in de volgende, waardoor de nummers haast een ambient-achtig karakter krijgen. Ook beschikt de muziek over hypnotiserende kwaliteiten; luisteren naar deze plaat terwijl je versuft door alcohol op de bank hangt, staat garant voor een snelle overgang richting duistere, psychedelische dromen en een eventuele, door angstzweet en koorts ondraaglijk gemaakte ontwaking.
Door de totaal oncommerci�le songstructuren en weigering van het heerschap S om op ook maar een enkele wijze compromis te sluiten, waardeer ik dit album ten zeerste als een zwartgallige, totaal spontane incarnatie van de creativiteit van ��n man. In andere woorden: dit is kunst die recht uit het hart komt.

De teksten rivaliseren de muziek in z'n nihilisme en wanhoop. Vooral de tekst van "Prelude to Monolith" spreekt me aan, vanwege de simpele, maar effectieve wijze waarop gevoelens worden overgebracht:

Pain...
Cold...
Fear...
Lost...
Alone...
Desolate...
Grey...
Suicide...
Death...
Gone...

Hideous defunct creation,
I am the monolith

Het moge nu wel duidelijk zijn: dit album is alleen voor zij die �cht van Doom Metal houden, en een band als Esoteric niet te ver vinden gaan. Dit is voor zij die een concept, een idee, tot in het extreme willen ervaren.

Tracklist:

1. Prelude to Monolith
2. Missing
3. Absence of Life
4. Slip Away
5. Marche Fun�bre (adaptatie van het stuk van Chopin)