Death metal waarbij mentale afwijkingen centraal staan: dat is de muziek van Murder Therapy in een notendop. Niet bepaald het meest originele concept binnen de wereld van death metal (is met Cannibal Corpse niet alles gezegd?), maar toen ik leerde dat gitarist en tekstschrijver Francesco D'Adamo psychologie studeert was mijn interesse gewekt. Zou zijn muziek net zo gestoord zijn als zijn study cases, en zouden de teksten dieper gaan dan het standaard zaag- en snijwerk? Tijd dus om te onderzoeken of Symmetry Of Delirium waanzinnig goed is, of dat het beter achter slot en grendel had kunnen blijven.

Laten we eerst eens het muzikale aspect op de divan leggen. Na meerdere sessies ben ik tot een diagnose gekomen: er is hier sprake van een identiteitsstoornis. Veruit de meeste nummers bestaan uit riffs die kenmerkend zijn voor de meeste deathmetal: snelle loopjes worden afgewisseld met logge stukken waarin de drums overheersen. Het punt is echter dat er in diezelfde nummers regelmatig ge�xperimenteerd wordt met de songstructuur: er is sprake van maatwisselingen en tempoveranderingen. Nu klinkt dit op papier heerlijk bizar, maar in de praktijk is dit gewoon erg verwarrend. De songs lijken uit losse riffs te bestaan en vormen daardoor nauwelijks een geheel.
Murder Therapy is technisch gezien een behoorlijk vaardige band, maar muziek gaat verder dan alleen de beheersing van instrumenten.

Ook op tekstueel gebied moet ik helaas een negatieve diagnose stellen. Ik heb diverse interviews gelezen met de bandleden, en daaruit kwam naar voren dat de Italianen allesbehalve dom zijn. Waarom zitten de teksten dan zo ontzettend simpel in elkaar en ontstijgen ze het niveau van vaag geneuzel niet? Brulboei Riccardo Meschiari weet ze met veel overtuiging te brengen, maar hier had duidelijk meer ingezeten. Daarnaast maakt de band een vreemde keus bij het nummer Hidden In Lies . Het concept van geestesziekten wordt even losgelaten en in plaats daar van wordt er � op een ontzettend clich�matige manier- van leer getrokken tegen het christendom. Hebben we al niet genoeg van dit soort teksten in de black metal sc�ne?

Al met al is Symmetry Of Delirium een debuutalbum geworden dat je, net als de meeste mafkezen, het beste kan negeren. De nummers blijven nauwelijks hangen en de teksten stellen enorm teleur. Nee, dit schijfje heeft me niet gek weten te maken.

Tracklist:
1. The Scourge
2. Extra-Ordinary Perfect Machine
3. Staring At The Zodiac 4
4. Tales Of The Bizarre
5. Equilibrium
6. Two Shots In Colebrook
7. Hidden In Lies
8. Asymmetry
9. Delirium