Het spijt me dat ik het moet zeggen, maar Nevernight is evenals alle andere Eviles, Batallions en Mantic Rituals weer een regelrechte kopie van de jaren tachtig thrashbands. Dus weer heel veel riffs uit de Bay Area en New York met de melodieuze invloeden van een band als Annihilator. De agressievere stukjes komen dan weer letterlijk uit de Duitse thrash. Alsof we het niet door hebben, mannen! Geen enkele eigen input, alleen maar tempo's en solo's die we al duizend keer eerder hoorden. Het drumwerk is helaas niet altijd even strak, waardoor nummers als Still Rage en het zeer 'genspireerd' getitelde Metal Child behoorlijk rommelig overkomen.
Zanger Stefano Bellon is in de snelle stukken prima, maar in de langzame nummers vallen zijn beperkingen en tergende accent wel heel erg op. Het ontbreekt hem aan emotie en dat geldt eigenlijk voor het hele album. Heel af en toe springt de band over op een langzamere aanpak die naar power metal neigt, maar deze composities worden door het vlakke zangwerk en de weinig inventieve melodielijnen vergald. De gladde productie veegt bovendien de laatste restjes spanning volledig weg.
Live zal het vast voor een feestje zorgen, maar ik heb ondertussen de buik meer dan vol van al die hoopvolle kopieerapparaatjes. Gelukkig heeft Ed Repka hier zijn handen niet aan vuil gemaakt en kreeg de plaat een passende ongenspireerde hoes. Het gaat te ver om de band een diepe onvoldoende te geven, want stiekem klinkt oude thrash altijd wel een beetje lekker, maar enigszins objectief beschouwd is dit uitgekauwd en vooral heel erg voorspelbaar. Hier trappen we toch zeker niet weer in?
Tracklist:
1. Intro
2. Nevernight
4. Night Of Death
5. Fly Part 1
6. Fly Part 2
7. The Reaper
8. The Siege
9. Metal Child
10. Insanity
11. Prayer (bonus track)
