Ik zei al, het begin klonk zo bekend. Naar Foreigner, om precies te zijn, met ook een vleugje Survivor. Wat zich ontspon was een mierzoet nummer met een vlakke keyboardpartij (die veel dominanter had moeten zijn om Foreigner dan ook maar te kunnen benaderen), maar een passend stemgeluid. Het moet gezegd, Hall's stemgeluid heeft (in de verte) inderdaad wel iets of wat weg van Lou Gramm, met een rauw randje. Als ik kijk naar het songmateriaal dan imiteert men Foreigner (en Survivor) bijna uitsluitend op het rockballad-vlak. De ene na de andere zoete midtempo-rocker rolt uit de speakers, en dat is leuk voor een avondje wijn drinken met een geliefde. Muzikaal echter mij een beetje te saai.
Gaandeweg het album zit ik stiekem te hopen op een knallende uitschieter, maar die blijft uit. En dat is jammer, want met een beetje meer afwisseling, power en een meer hedendaagse productie had dit project veel hogere ogen kunnen gooien bij de AOR liefhebbers. Bij de ballad Take Me Home komt eindelijk iets oorspronkelijks naar voren; het klinkt wel lekker eigenlijk, ook al had er meer ingezeten. De tweede ballad, afsluiter Blue Skies is zelfs voor een rockband t zoet, en zit meer op het muzikale gebied van bijvoorbeeld Alan Parsons.
Dat is een beetje de rode draad van dit album; er zit veel meer in dan dat er uit komt, en dat is eeuwig zonde. Muzikaal klopt het allemaal wel maar het lijkt er op alsof de heren zich enorm staan in te houden. Voor wie, vraag je je dan af. De producer dankt de band voor het mogelijk maken van dit album. Hij moet ook een schop onder zijn achterste hebben....
Tracklist:
1. When You're In Love
2. All In The Game
3. Lonely Heart
4. What Are You Gonna Do Anyway
5. End Of The Game
6. From What You Know Now
7. Yesterday Is Gone
8. Take Me Home
9. Don't Tell Me It's Over
10. Blue Skies
